Δύο ιδιαίτερα επιτυχημένες συναυλίες διηύθυνε ο Ζούμπιν Μέτα με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Ισραήλ στις 18 και 19 Ιουνίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Κάθε βραδιά περιλάμβανε από ένα εκτενές συμφωνικό έργο, του οποίου η ταυτότητα προσδιόρισε το αποτέλεσμα. Στις 18 Ιουνίου, κατά την ερμηνεία της όγδοης Συμφωνίας του Μπρούκνερ, κρίσιμη αποδείχτηκε η εντυπωσιακή διαφάνεια της ορχήστρας, το γεγονός, λόγου χάριν, ότι ο ήχος από τις δύο άρπες πρόβαλλε με ευκρίνεια μέσα από τον όγκο των εγχόρδων, ότι τα χάλκινα πνευστά δεν κάλυπταν άλλες ομάδες οργάνων, ότι οι αντιστικτικές φράσεις στα κοντραμπάσα παρείχαν διακριτή, ευπρόσδεκτη στήριξη στη μελωδική γραμμή. Με άλλα λόγια, δεν απολάμβανε κανείς μόνο τη σολιστική παρέμβαση κάποιου από τα ξύλινα πνευστά, όπως συμβαίνει συχνά, αλλά υπογραμμιζόταν η επιμέρους συνεισφορά κάθε ομάδας οργάνων και η συμβολή της στο συνολικό αποτέλεσμα. Ενα συνολικό αποτέλεσμα, που παρείχε όσα ζητάει ο συνθέτης και μάλιστα με τον τρόπο που τα επιθυμεί: την ανάγνωση χαρακτήρισε γενικά ένας τόνος ευπρέπειας και επισημότητας, feierlich», όπως προσδιορίζεται στα δύο τελευταία μέρη του έργου. Παρά τον λυρισμό ή, σε άλλα σημεία, τη δύναμη και τα μεγέθη ήχου που απελευθέρωσε, η ερμηνεία δεν εκτράπηκε ποτέ, προκαλώντας θαυμασμό μάλλον, παρά συγκίνηση.
Συγκίνηση, αντίθετα, διέθετε η επόμενη βραδιά. Αυτή είναι, άλλωστε, η «πρώτη ύλη» από την οποία δομείται η εξίσου γιγάντια δεύτερη Συμφωνία, «της Αναστάσεως», του Μάλερ. Διαθέτοντας, λοιπόν, ως «εργαλείο» όσα είχε κανείς την ευκαιρία να θαυμάσει το βράδυ της προηγουμένης, καθώς επίσης την έξοχη Κρατική Χορωδία της Λεττονίας και δύο καλές μονωδούς, την υψίφωνο Γιουλιάνε Μπάνζε και τη μεσόφωνο Κάθριν Ουάιν-Ρότζερς, ο Μέτα αξιοποίησε το μουσικό κείμενο προκειμένου να απελευθερώσει το πνεύμα του έργου, τα συναισθήματα γύρω από τον κύκλο της ζωής, από τη χαρά και την αθωότητα έως την απώλεια και τη βαθιά οδύνη. Η γεμάτη χαρακτήρα και νεύρο ερμηνεία των «λαϊκών» χορών, η ποίηση στα λυρικά μέρη, η υποβλητική απόδοση των τραγουδιών και η έκσταση στις εκρήξεις αποτέλεσαν όψεις μιας ερμηνείας δουλεμένης στην παραμικρή της λεπτομέρεια. Και αυτό ακριβώς της επέτρεπε να προχωρήσει πέρα από τις νότες, παρασύροντας τους ακροατές σε μια συγκινησιακή εμπειρία.