«Πέτα σκέψη χρυσόφτερη»… Το ακούς και είναι το «Va pensiero» το κορυφαίο χορωδιακό από τον «Ναμπούκο» του Βέρντι και είσαι όρθιος ανάμεσα σε άλλους Αθηναίους και βλέπεις το φεγγάρι να στεφανώνει τους Στύλους του Ολυμπίου Διός και είναι καλοκαίρι, είσαι στην Αθήνα και απολαμβάνεις, δωρεάν, μία σπάνια εμπειρία με τη Λυρική Σκηνή στα καλύτερά της.
Είσαι ένας από τους 2.000 που πήραν το δελτίο εισόδου για την «Οπερα α λα Γκρέκα», τη νέα ιδέα που είχαν οι δημιουργικοί άνθρωποι της Λυρικής (που ευτυχώς ενθαρρύνει ο διευθυντής της Μύρων Μιχαηλίδης, πανταχού παρών, εμψυχωτής και στέρεος στο όραμά του). Και αυτή η ιδέα (που σχεδίασαν οι Βασίλης Λούρας, Αλέξανδρος Ευκλείδης, Δημήτρης Οικονομόπουλος) πέτυχε δύο πολύ σπουδαία πράγματα που υπηρέτησαν τη μουσική και την πόλη. Μας άνοιξε ένα δίαυλο σύνδεσης με την παλιά, ξεχασμένη εποχή, τότε που οι όπερες μεταφράζονταν στα ελληνικά, σαν φόρο τιμής στους εξέχοντες εκείνους εργάτες του λόγου που κούμπωναν αυτά τα ωραία, παλιομοδίτικα σήμερα, ελληνικά πάνω στη μουσική. Και άνοιξε ένα ακόμη δίαυλο σύνδεσης των Αθηναίων με την πόλη τους. Οσοι βίωσαν το βράδυ της Τρίτης στο Ολυμπιείον ένιωσαν την Αθήνα να εγγράφεται αλλιώς.
Οσα κάνει η Λυρική, με τις καλλιτεχνικές δράσεις, έχουν φέρει κόσμο κοντά της και προχθές είδα με τα ίδια μου τα μάτια δεκάδες να ζητούν εισιτήριο στο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Ολγας με έκδηλη αγωνία. Τα 2.000 δελτία εισόδου εξαντλήθηκαν πολύ γρήγορα. Μέσα στον χώρο, ξετυλιγόταν μία αστική φαντασία, με τους Στύλους να χρυσίζουν όσο έπεφτε το σκοτάδι, με το πλήθος όρθιο, με αδημονία, με ευλαβική προσοχή αλλά και διάθεση δημοκρατικής ευφορίας, όταν η πόλη και η μουσική γίνονται ένα και προκαλούν τη σκέψη και τις αισθήσεις.
Ενα μικρό σύνολο, που διηύθυνε ο Αγαθάγγελος Γεωργακάτος (με ενορχήστρωση του Γιάννη Μπελώνη), ήταν στη σκηνή: ένα βιολί, μία βιόλα, ένα τσέλο, ένα φλάουτο, ένα φαγκότο, ένα κόρνο, ένα πιάνο. Και η φωνή που εναλλασσόταν και κάθε φορά γεννούσε κύματα ευφορίας, αφού οι ερμηνευτές ήταν όχι μόνο ένας κι ένας, αλλά και σε μεγάλη ερμηνευτική φόρμα, όπως και με μεγάλη κομψότητα ένδυσης και θεατρικότητας. Τι να πει κανείς όταν ακούει τη Βασιλική Καραγιάννη «Λουτσία ντι Λάμερμουρ», που έκανε το κοινό να ριγεί και σε εκπληκτικό διάλογο με το φλάουτο του Θοδωρή Μαυρομάτη… Ηταν όλοι σε μεγάλες στιγμές. Ο Χάρης Ανδριανός (που άνοιξε τη συναυλία με «Κουρέα της Σεβίλλης), με την πάντα εντυπωσιακή αμεσότητα προς το κοινό, μία φωνή που δεν ξεχνάς. Η Ειρήνη Καράγιαννη, υπέρκομψη επίσης, και ως Κάρμεν και Ροζίνα, αποθεώθηκε. Η Μαρία Μητσοπούλου, Παπαγκένα (με Παπαγκένο τον Χάρη Ανδριανό) και Παμίνα, προσωπικότητα με δράμα και γλυκύτητα. Ο Δημήτρης Καβράκος (Ντον Μπαζίλιο) ήταν αισθησιακός μέσα στο ξεδίπλωμα της ρώμης του. Ο Αντώνης Κορωναίος (στην εκπληκτική άρια από τους «Αλιείς μαγαριταριών») εντυπωσίασε με το βάθος της ερμηνείας. Ο Γιάννης Χριστόπουλος ερμήνευσε το πιο γνωστό, στην ελληνική εκδοχή του: Το «La donna e mobile»/«Φτερό στον άνεμο» και δεν χόρταινες να τον ακούς. Ο Δημήτρης Πλατανιάς (Ιάγος), επιτομή της πληρότητας και του μεγαλείου. Η Χορωδία, ανδρική και γυναικεία, επιβεβαίωσε τη μεγάλη της άνοδο. Αυτή τη βραδιά δεν θα την ξεχάσουμε.