Η πέμπτη και τελευταία συναυλία του κύκλου Μπραμς της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 23 Μαΐου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» και περιλάμβανε δύο από τα διασημότερα και σημαντικότερα έργα του Γερμανού συνθέτη, το γιγάντιο τετραμερές δεύτερο κοντσέρτο για πιάνο και την τέταρτη συμφωνία. Σολίστ ήταν ο Νικολάι Ντεμιντένκο, ενώ την ορχήστρα διηύθυνε ο Κρίστοφ Πόπεν: και οι δύο καλλιτέχνες είναι γνωστοί στο αθηναϊκό κοινό κυρίως από την ευρύτατη δισκογραφική τους παρουσία.
Ωστόσο, αυτό που στα χαρτιά υποσχόταν πολλά, στην πραγματικότητα αποδείχτηκε λιγότερο ικανοποιητικό. Βεβαίως, ο Πόπεν ήταν αναμενόμενα εξοικειωμένος με συνθέσεις που βρίσκονται στον πυρήνα του ρεπερτορίου κάθε Γερμανού αρχιμουσικού. Τα ζωηρά μέρη, τόσο της συμφωνίας όσο και του κοντσέρτου, διέθεταν παλμό, δύναμη και πάθος. Ταυτόχρονα, όμως, όλα αποδίδονταν διαρκώς από μία (υψηλή) ένταση και πάνω: δυνατά, πιο δυνατά, ακόμη πιο δυνατά, χωρίς εκείνες τις διαβαθμίσεις που θα χάριζαν πλαστικότητα στο αποτέλεσμα, επίσης χωρίς την απαραίτητη ποιότητα στον ήχο των εγχόρδων, η οποία θα επέτρεπε στη μουσική να παρασύρει σαν πελώριο κύμα τον ακροατή στη δίνη των έντονων συναισθημάτων της.
Ο Ντεμιντένκο, πάλι, γνωστός δεξιοτέχνης, δεν ήταν αλάνθαστος, όπως αλάνθαστα δεν ήταν ούτε ορισμένα από τα πνευστά της ορχήστρας. Ωστόσο, εμφανώς εξοικειωμένος με το έργο, ο πιανίστας απέδωσε τη μουσική με αίσθηση του ήχου και εντυπωσιακό έλεγχο της δυναμικής: ακόμη και οι χαμηλόφωνες υπαινικτικές φράσεις στο α΄ μέρος «περνούσαν» πάνω από τη μεγάλη ορχήστρα. Παράλληλα, διέθετε τον απαραίτητο μεγάλο ήχο και ήξερε να εναλλάσσει χάρη και δύναμη (δ΄ μέρος) χωρίς δυσκολία. Εκφραστική ήταν η συμβολή του Ισίδωρου Σιδέρη (τσέλο) στο γ΄ μέρος, πολύ καλή η Χρυσή Πιλαφτσή (φλάουτο).
Το βράδυ της προηγουμένης, στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», η υψίφωνος Χριστίνα Γιαννακοπούλου και ο πιανίστας Δημήτρης Γιάκας πραγματοποίησαν επιτυχημένη βραδιά με τραγούδια του γερμανικού ρομαντισμού, έργα των Σούμπερτ, Σούμαν και Μπραμς. Με το ιδιαίτερο ηχόχρωμα μιας φωνής άνετης σε όλες τις περιοχές, με καλή άρθρωση και αίσθηση του ύφους, η Γιαννακοπούλου απέδωσε το μεγάλο εύρος και τις ευαίσθητες αποχρώσεις συναισθημάτων των διαφορετικών τραγουδιών. Ο Γιάκας συνεργάστηκε μαζί της δημιουργικά, συνεισφέροντας ισότιμα στην ανάδειξη του ύφους κάθε μικρογραφίας.