Η τελευταία συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ) στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» πριν από τις εμφανίσεις της στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, πραγματοποιήθηκε στις 30 Μαΐου και περιλάμβανε έργα Νταλμπαβί, Προκόφιεφ και Ραβέλ. Διηύθυνε ο Βασίλης Χριστόπουλος, ενώ σολίστ στο 2ο Κοντσέρτο για βιολί του Προκόφιεφ ήταν η Γιαπωνέζα Σαγιάκα Σότζι.
Η βραδιά ξεκίνησε με το έργο «Χρώμα» του Γάλλου Μαρκ-Αντρέ Νταλμπαβί (γενν. 1961). Γραμμένο το 2001, αξιοποίησε δημιουργικά το παρελθόν. Ξεκίνησε φέρνοντας στη μνήμη τα πρώτα μουσικά μέτρα από τον βαγκνέρειο «Χρυσό του Ρήνου», δηλαδή τη δημιουργία ήχου από τη σιωπή. Στη συνέχεια, πάνω σε ένα διαρκώς παρόν ηχητικό υπόστρωμα, αναπτύσσονταν επί μέρους δραματικά επεισόδια σαν αυτόνομες αφηγήσεις. Αξιοποιούσαν το πλήρες εύρος των ήχων που προσφέρουν τα διαφορετικά όργανα μιας μεγάλης συμφωνικής ορχήστρας στο πλαίσιο μιας συνολικής ηχητικής εικόνας, η οποία δόθηκε με ευκρίνεια και ακρίβεια από την ΚΟΑ.
Στο 2ο Κοντσέρτο για βιολί του Προκόφιεφ ικανοποίησε πρώτ’ απ’ όλα ο ήχος της Σαγιάκα Σότζι: εντυπωσιακής ποιότητας, άριστα ελεγχόμενος, μεγάλος και ασφαλής. Περιττό να αναφερθεί η δεξιοτεχνική επάρκεια της Γιαπωνέζας βιολονίστριας, η οποία επιπλέον ερμήνευσε με επιτυχία τις διαφορετικές όψεις της μουσικής του Προκόφιεφ, διαθέτοντας γενναιοδωρία και ευγένεια στη διαμόρφωση των λυρικών φράσεων, νεύρο και ακρίβεια για τα σημεία δραματικής έντασης αλλά και τα απαραίτητα εκφραστικά μέσα για την απόδοση του γκροτέσκου στοιχείου στο τελευταίο μέρος του Κοντσέρτου.
Το δεύτερο μέρος της βραδιάς περιλάμβανε τις σουίτες αρ. 1 και αρ. 2 από τη μουσική για το μπαλέτο «Δάφνις και Χλόη» του Ραβέλ, οι οποίες αποδόθηκαν χωρίς την (προαιρετική) χορωδία. Ο Χριστόπουλος επιβεβαίωσε ακόμα μία φορά πόσο καλά ελέγχει την ΚΟΑ, γεγονός που αποτυπώνεται πρωτίστως στον ήχο των εγχόρδων: τα τελευταία χρόνια σχεδόν μονάχα υπό τη δική του διεύθυνση αποδίδουν με παρόμοιο τρόπο διαβαθμίσεις και αποχρώσεις, ικανές στη συγκεκριμένη περίπτωση να αναδείξουν τον αισθησιασμό της μουσικής. Η φυσικότητα με την οποία κτίζονταν και στη συνέχεια αποφορτίζονταν οι εντάσεις, συνεισέφεραν στη δραματική αφήγηση και στην αβίαστη ροή της μουσικής. Αποφασιστική ήταν η συμβολή των ξύλινων πνευστών: οφείλει κανείς να μνημονεύσει ιδιαίτερα τους Παναγιώτη Δράκο (φλάουτο) και Φρανκ-Γκέορκ Γιάρκε (πίκολο).