Γύρω στις 12-12.30 το βράδυ τα πόδια μου με δυσκολία με κρατούσαν πλέον. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και η παρέα του ήταν ακόμα στη σκηνή της Τεχνόπολης (έχοντας ήδη συμπληρώσει 3,5 ώρες χωρίς διάλειμμα) και συνέχιζαν, στη συναυλία με την οποία έκλεισαν την καλοκαιρινή περιοδεία των ζωντανών τους εμφανίσεων. Στην έξοδο τα πεζοδρόμια ήταν πιασμένα από κόσμο που καθόταν και άκουγε, μέσα δεν έπεφτε καρφίτσα…
Ετσι, όπως αυτή προ δύο εβδομάδων, είναι πάνω-κάτω όλες οι συναυλίες του Θανάση -Θανάση σκέτο γιατί όπως είπε και ο ίδιος «κι εγώ κι ο Βασίλης πλέον στις αφίσες των συναυλιών βάζουμε μόνο τα μικρά μας για να καταλαβαίνει ο κόσμος!». Πάρα πολύς κόσμος, ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, μοναδική μουσική παράσταση. Το πιο χαρακτηριστικό είναι η σύνθεση του κοινού που σου δίνει την εντύπωση ότι ανεξάρτητα από μουσικά γούστα, Θανάση ακούν (σχεδόν) όλοι. Στα λάιβ του θα συναντήσεις φίλους του έντεχνου και του εναλλακτικού, ροκάδες, λαϊκούς, όμως και οπαδούς της πανκ ή του μέταλ. Το ίδιο και με τις ηλικίες: από κοριτσοπαρέες του Λυκείου και γενειοφόρους φοιτητές μέχρι ηλικιωμένους που καπνίζουν σιγοτραγουδώντας τα πιο «παραδοσιακά».
Ιδιότυπο μουσικό σώμα
Στη μέση όλων είναι η μουσική του Θανάση. Οι παραδοσιακοί ήχοι, οι ροκ συγχορδίες, τα ηλεκτρονικά στοιχεία ενώνονται και δημιουργούν ένα μουσικό σώμα το οποίο πατάει στο έδαφος, στέρεα δεμένο με τη γη και την ίδια ώρα είναι έτοιμο νομίζεις να φιλήσει τον ουρανό. «Πεχλιβάνης», «Διάφανος», «Στην Αμερική», «Οταν Χαράζει», «Στις χαραυγές ξεχνιέμαι», «Μιλώ για Σένα»: μικρά αριστουργήματα όπου το μπουζούκι και το κλαρίνο συναντούν την ηλεκτρική κιθάρα σε ένα πάντρεμα που μόνο ο Παπακωνσταντίνου -ίσως και ο Γιάννης Αγγελάκας- έχει καταφέρει. Ο Τσιτσάνης και ο Ρόρι Γκάλαχερ μπαίνουν πλάι-πλάι, άλλωστε και οι δύο ήταν κατά βάθος ροκ όπως και ο Θανάσης. Ταυτόχρονα δεν απαρνιέται με τίποτα τη λαϊκότητά του. Τη μια στιγμή τον βλέπεις πάνω στη σκηνή να χάνεται στην ψυχεδέλεια ενός ηλεκτρονικού παραληρήματος του συνθεσάιζερ και την επόμενη να τραγουδάει με μεράκι έναν παλιό ηπειρώτικο σκοπό.
Εξαιρετκοί μουσικοί
Δεν τα κάνει όλα μόνος του βέβαια, κάθε άλλο. Δίπλα του έχει εξαιρετικούς μουσικούς με πρώτο τον μεγάλο ακουστικό κιθαρίστα Δημήτρη Μυστακίδη ο οποίος τοποθετημένος στο κέντρο, μοιάζει να κρατά με την κιθάρα και το λαούτο του τα «χαλινάρια» των υπολοίπων. Στις φωνές η Ματούλα Ζαμάνη και ο Αλέξανδρος Κτιστάκης αποδεικνύονται παραπάνω από αντάξιοι σε τραγούδια που έχουν γίνει γνωστά από σπουδαίους ερμηνευτές όπως ο Γιάννης Χαρούλης, ο Σωκράτης Μάλαμας και η Μελίνα Κανά.
Στο τέλος της συναυλίας σπεύσαμε να πάρουμε και τον νέο δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε και η διάθεσή του γινόταν επί τόπου. Ο μάλλον δυσοίωνος τίτλος «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου» έρχεται σε αντίθεση με τα έντονα, χαρούμενα χρώματα του εξωφύλλου. Οπως είπε και ο ίδιος ο Θανάσης σχετικά, «παρά τη δηλητηριώδη διάθεση, δεν έχει σκοπό να φοβίσει. Να κλονίσει, ναι. Να ξαφνιάσει, ναι. Και -παρότι οι επιφανειακοί με κατατάσσουν στη μαυρίλα- να παρηγορήσει, είθε». Και κάπως έτσι είναι: με εμφανή ροπή προς τον ηλεκτρονικό ήχο και τις τζαζ μελωδίες και στίχους που εκτός των άλλων φέρουν και έντονη κοινωνική φόρτιση, ο νέος δίσκος -ανεξάρτητα από την υποκειμενικότητα του ξεχωριστού ακροατή- αποτελεί ένα καινούργιο βήμα.
Μπορεί να μην περιέχει κάποιο τραγούδι-ύμνο όπως το «San Michele» από την προηγούμενη δουλειά του για παράδειγμα, όμως διατηρεί την ποιοτική ενορχήστρωση, τη μουσική βάση και την (πάντα) μοναδική στιχουργία του Θανάση.
Μικρά διαμαντάκια
Κομμάτια όπως «Η Εξαφάνιση», το «Μηδεία-μα» και «Το Θηρίο» είναι μικρά διαμαντάκια που αποκαλύπτονται με τη δεύτερη και την τρίτη ακρόαση. Προσωπικό αγαπημένο η ερωτική «Ηλιόπετρα», ενώ η πιο συγκινητική στιγμή έρχεται με το «Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ» το οποίο αποτελεί φόρο τιμής για τους δύο μετανάστες από το Πακιστάν που έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθεια να βοηθήσουν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Ελλήνων που παγιδεύτηκε στις γραμμές του τρένου στο Κρυονέρι το 2012. Στον δίσκο συμμετέχουν επίσης με τις φωνές τους ο Σωκράτης Μάλαμας και η Μελίνα Κανά, δύο από τους πιο συνήθεις συνεργάτες του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ενώ η παραγωγή είναι του ιδίου. Ελπίζοντας ότι ο χειμώνας θα τον βρει έστω και για λίγες εμφανίσεις σε κάποια από τις μουσικές σκηνές της Αθήνας, περνάμε τον νέο δίσκο στο mp3 player και βγαίνουμε βόλτα στην πόλη να τον απολαύσουμε (προσοχή στα αυτοκίνητα!).