Λένε πως όταν τραγουδούσε η Μπίλι Χόλιντεϊ, το κοινό έμενε σιωπηλό. Οταν η Οντρα Μακντόναλντ βγαίνει στη σκηνή ερμηνεύοντας την Μπίλι Χόλιντεϊ στο «Lady Day at Emmerson’s Bar and Grill», μια παρόμοια απόκοσμη ησυχία επικρατεί ανάμεσα στους θεατές που γεμίζουν κάθε βράδυ το θέατρο Circle in the Square, στο Μπρόντγουεϊ. Με τη γενναιόδωρη, κλασικά εκπαιδευμένη σοπράνο φωνή της να καθηλώνεται στις διαστάσεις της τζαζ τραγουδίστριας, η Μακντόναλντ ερμηνεύει κομμάτια από το ρεπερτόριο της Χόλιντεϊ με απαράμιλλη μουσική δεξιοτεχνία και πλούσιες πινελιές συναισθήματος που γεννούν ενθουσιώδη θαυμασμό.
Παρότι η Οντρα Μακντόναλντ (η οποία κέρδισε το έκτο της βραβείο Τόνι γι’ αυτή την ερμηνεία) διαθέτει το δικό της φυσικό κύρος επί σκηνής, σ’ αυτή την παράσταση υποτάσσει την προσωπικότητά της σ’ εκείνη της Μπίλι Χόλιντεϊ, έκφραση σεβασμού και αγάπης για μια καλλιτέχνιδα που η δύσκολη σταδιοδρομία της είχε οδυνηρό για την ίδια τίμημα. Η Χόλιντεϊ είναι εξίσου γνωστή για τα βάσανα της σύντομης ζωής της –πέθανε 44 ετών, με τη φωνή της ξοδεμένη και το σώμα της αφανισμένο από τον εθισμό στο αλκοόλ και στην ηρωίνη– όσο και για το πολύτιμο κληροδότημα των ηχογραφήσεων που άφησε πίσω της.
Ακούμε πολλά (ίσως υπερβολικά πολλά) γι’ αυτή τη θλιβερή ιστορία στο έργο που έχει γράψει ο Λέινι Αντερσον και που ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ το 1986. Μας γυρίζει πίσω στο 1959, λίγους μήνες πριν από τον θάνατο της Χόλιντεϊ. Το σκηνικό είναι στημένο στο κλαμπ του τίτλου, στη Φιλαδέλφεια, μια πόλη την οποία, όπως η ίδια σημειώνει, είχε λόγους να μισεί. Ηταν ο τόπος όπου δικάστηκε και καταδικάστηκε για κατοχή ναρκωτικών, με αποτέλεσμα να κλειστεί για λίγο στη φυλακή και να ακυρωθεί η κάρτα που της επέτρεπε να εμφανίζεται σε καμπαρέ της Νέας Υόρκης, περιορίζοντας τις ευκαιρίες της να παίζει στην πόλη τα τελευταία χρόνια της καριέρας της.
Τραγούδια και ιστορίες
Υποστηριζόμενη από ένα τρίο εξαιρετικών μουσικών –Σέλτον Μπέκτον στο πιάνο, Κλέιτον Κράντοκ στα ντραμς και Τζορτζ Φάρμερ στο μπάσο– η Μακντόναλντ ερμηνεύει πάνω από δέκα τραγούδια, ανάμεσά τους μερικά από τα πιο γνωστά κομμάτια της Χόλιντεϊ («What a Little Moonlight Can Do», «God Bless the Child», «It Ain’t Nobody’s Business if I Do»). Στα ενδιάμεσα αφηγείται σ’ έναν αποσπασματικό, αυτοβιογραφικό μονόλογο ιστορίες που αγγίζουν τα γνωστά «ύψη και βάθη» της ζωής της Χόλιντεϊ: τις δύσκολες, συχνά βάναυσες σχέσεις της με τους άνδρες, την περίπλοκη σχέση της με τη μητέρα της, τον ρατσισμό που εκδηλωνόταν στη διάρκεια της περιοδείας της με τον λευκό bandleader Αρτι Σο, τον σεβασμό της για τα δύο μουσικά της είδωλα, την τραγουδίστρια των μπλουζ Μπέσι Σμιθ και τον τρομπετίστα Λούις Αρμστρονγκ.
Η θεατρική συνθήκη του έργου είναι, οπωσδήποτε, μακριά από την πραγματικότητα της ζωής της Χόλιντεϊ. Θύμα σοβαρής σκηνικής νεύρωσης, προτιμούσε να τραγουδάει με πολύ περιορισμένο, στοχευμένο πάνω της φωτισμό, έτσι ώστε να μη βλέπει τους θεατές, ενώ ποτέ στην καριέρα της δεν θα ήταν πρόθυμη να εκθέσει τη ζωή της στο κοινό με τέτοιο τρόπο. Ενας άλλος σκηνικός φόρος τιμής στη Χόλιντέι –το «Lady Day» με την Ντι-Ντι Μπριτζγουότερ που είδαμε το περασμένο φθινόπωρο– εκτυλισσόταν στη διάρκεια μιας πρόβας, δίνοντας μια κάπως πιο αληθοφανή δομή στο έργο.
Τα τραγούδια που «ματώνουν την καρδιά» είναι, βέβαια, εκείνα όπου η Μακντόναλντ δίνει τις πιο σαγηνευτικές ερμηνείες: το μελαγχολικό «God Bless the Child», το σπαραχτικό τραγούδι διαμαρτυρίας «Strange Fruit»: αναφορά σε λιντσάρισμα, όπου ο κρεμασμένος θυμίζει «παράξενο φρούτο».