Θέλει τόλμη και αυτοπεποίθηση να είσαι 23 ετών και να τραγουδάς πάνω από 20 τραγούδια ενός συνθέτη που έχει γράψει ιστορία στο ελληνικό τραγούδι, και να τον έχεις στην πρώτη σειρά από κάτω, ανάμεσα στους θεατές. Και τα τραγούδια όλα να είναι εξ αρχής ενορχηστρωμένα, από σένα τον ίδιο, και πολλά από αυτά διασκευασμένα με στοιχεία τζαζ και ποπ, και να έχεις μαζί σου και τη δική σου ορχήστρα που την αποκαλείς «Των Αισθήσεων», με εξαιρετικούς νέους μουσικούς.
Και όλα αυτά στην ιστορική αίθουσα του Παρνασσού, με τέλειο ήχο και πολύ καλό φωτισμό, να δημιουργείς μία παράσταση, που είναι και θέαμα και ακρόαμα, εν ολίγοις ένα σόου με τα αγαπημένα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα. Και στο δεύτερο μέρος της συναυλίας, να ανεβαίνει επί σκηνής ο ίδιος ο συνθέτης και να σε συνοδεύει στο πιάνο σε μία εξωστρεφή όσο και βαθιά συμμαχία των γενεών. Ο Μαυρίκιος Μαυρικίου έχει μεγάλη φωνή. Είναι πολύ καλός στις ψηλές νότες, έχει καλό ηχόχρωμα και οι χαμηλές του νότες θα μελώσουν ακόμη καλύτερα στα χρόνια που θα έρθουν.
Πέρα από δημιουργός αυτής της συναυλίας, που είχε πολύ μεγάλη προετοιμασία, είναι ένας ερμηνευτής που αντιμετωπίζει με μεγάλη σοβαρότητα και αγάπη αυτό που κάνει. Θα έλεγε κανείς ότι είναι γεννημένος γι’ αυτό που έχει ξεκινήσει καθώς ανοίγεται πλέον στο κοινό. Στη συναυλία της περασμένης Παρασκευής, στον «Παρνασσό», έδειξε και κάτι ακόμη: εκτός από το ότι διαθέτει τη δύναμη να ηγείται, δείχνει να έχει υπόψη του ότι η δημόσια έκθεση σε συνδυασμό με την καλλιτεχνική πρωτοτυπία πρέπει να χτίζεται και να μην επιβάλλεται.
Είχα ακούσει τη συναυλία που είχε δώσει ο Μαυρίκιος Μαυρικίου το καλοκαίρι στο «Χυτήριο», με ένα πρόγραμμα αφιερωμένο στον Χατζιδάκι. Ηταν καλό, αλλά το αφιέρωμα στον Πλέσσα έδειξε ότι υπήρχαν και μαθήματα που έγιναν βίωμα.