Ηταν το βράδυ της περασμένης Τρίτης στην αρχή του δεύτερου μέρους του ρεσιτάλ του Λεωνίδα Καβάκου, συνοδεία της Κινέζας πιανίστριας Γιούτζα Ουάνγκ, όταν σποραδικές ριπές καταπιεσμένου βήχα ξεσπούσαν στη σκηνή της αίθουσας Χρήστος Λαμπράκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Δεν ήταν η πρώτη φορά και ο Ελληνας σολίστ με δυσκολία έκρυβε την ενόχλησή του. Αυτή τη φορά δεν είπε τίποτα. Αρκέστηκε σ’ ένα βλέμμα αποδοκιμασίας με την ελπίδα ότι οι θεατές θα έκαναν μεγαλύτερη προσπάθεια να συνδεθούν με το περιεχόμενο της συναυλίας. Πριν από όχι πολύ καιρό, σ’ ένα αντίστοιχο κοντσέρτο με έργα Μπετόβεν, ξανά στο Μέγαρο Μουσικής, ο Λεωνίδας Καβάκος είχε επιλέξει να διακόψει το ρεσιτάλ. Με ήρεμο και ευγενικό τρόπο ζήτησε από τους θεατές να ελέγξουν την αντίδραση του βήχα έτσι ώστε να βοηθήσουν τους μουσικούς να αναδείξουν την προσπάθεια των τελευταίων στη σκηνή. Η παρέμβαση Καβάκου έπιασε τόπο: ο ακατάσχετος, μέχρι τότε, βήχας, κόπηκε μαχαίρι.
Το μικρό αυτό επεισόδιο επιβεβαιώνει όσα ξέρουμε από σχετικές επιστημονικές έρευνες που συσχετίζουν την επιθυμία για βήχα με την ανία που αισθάνονται θεατές κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας κλασικής μουσικής. Το φαινόμενο είναι διεθνές, και όπως μου θύμισε ο έμπειρος συνεργάτης της «Κ» Νίκος Δοντάς, υπήρξε στο παρελθόν καλλιτέχνης ο οποίος εγκατέλειψε για πέντε λεπτά την αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής σε ένδειξη διαμαρτυρίας: ο Ούγγρος πιανίστας Αντράς Σιφ, ο οποίος πάντως είχε τη φήμη ενός μάλλον ιδιόρρυθμου μουσικού.
Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν φορές που πηγαίνουμε σε συναυλίες κλασικής μουσικής είτε γιατί «πρέπει» είτε χωρίς να έχουμε επίγνωση των απαιτήσεων. Η σύνδεση με την τεράστια προσπάθεια των μουσικών απαιτεί και από τη δική μας πλευρά μια αντίστοιχη προσπάθεια.