Ενα από τα διασημότερα ορατόρια του 19ου αιώνα, τον «Ηλία» του Μέντελσον επέλεξαν να παρουσιάσουν η Ορχήστρα και η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στις 20 Οκτωβρίου. Το εγχείρημα κρίνεται ασφαλώς ιδιαίτερα φιλόδοξο, τόσο επειδή το συγκεκριμένο έργο προβλέπει μεγάλες μουσικές δυνάμεις και πλήθος μονωδών σε κύριους και δευτερεύοντες ρόλους, όσο και επειδή οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα μουσικά σύνολα του Δήμου είναι σημαντικές. Ενας θετικός τρόπος να δει κανείς την απόφαση για την παρουσίαση του συγκεκριμένου ορατορίου είναι να αναγνωρίσει σε αυτήν τη διάθεση των μουσικών να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να θέτουν υψηλούς στόχους ανεξάρτητα από τα εμπόδια.
Στη συνέχεια των σημαντικών χορωδιακών έργων του Μπαχ και του Χέντελ, το ορατόριο του Μέντελσον εντάσσεται στη σημαντική χορωδιακή παράδοση της βικτωριανής Αγγλίας και στην αισθητική του ευσεβισμού. Πρωτοπαρουσιάστηκε σε αγγλική γλώσσα στο Μπέρμιγχαμ, το 1846, και στη Βρετανία παραμένει ένα από τα αγαπημένα έργα των ερασιτεχνικών χορωδιών. Σε αντίθεση προς άλλα ορατόρια, όπου το μέρος των μονωδών είναι σημαντικό, στον «Ηλία» κυριαρχούν τα χορωδιακά. Για την ερμηνεία τους η Χορωδία του Δήμου (υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Μπερή) συνεργάστηκε με τη Χορωδία του Τμήματος Μουσικών Σπουδών (προετοιμασμένη από τον καθηγητή Μουσικολογίας Νίκο Μαλιάρα) και τη Χορωδία του Εθνικού Ωδείου (σε διδασκαλία Σπύρου Κλάψη). Η απόδοσή τους, ειδικότερα στα λυρικά μέρη, δεν μπορούσε να εκτιμηθεί πλήρως λόγω των ηχοαπορροφητικών πλάγιων επιφανειών της σκηνής. Ωστόσο, στα ζωηρά μέρη και ιδιαίτερα στη δραματική κατάληξη του πρώτου μέρους, η ερμηνεία υπήρξε επιβλητική.
Το συνολικό αποτέλεσμα φάνηκε να ελέγχει πολύ καλά ο αρχιμουσικός Μιχάλης Οικονόμου. Χάρη σε κρίσιμες παρεμβάσεις του, οι οποίες αφορούσαν κυρίως βασικές επιλογές ταχυτήτων και δυναμικής, οι φωνές των μονωδών πρόβαλλαν με μεγαλύτερη ευκρίνεια, ορχήστρα και χορωδία ισορροπούσαν αρμονικά και το έργο απέκτησε όση θεατρικότητα επιτρέπει η παρτιτούρα. Από το κουαρτέτο των μονωδών ξεχώρισε η υψίφωνος Μυρσίνη Μαργαρίτη, καθώς, εκτός από ωραία φωνή και φροντισμένο τραγούδι, διέθετε και καλή άρθρωση. Στον απαιτητικό ρόλο του τίτλου ο μπασοβαρύτονος Κωστής Μαυρογένης υπήρξε συγκινητικός, ειδικά στην άρια με σόλο τσέλο, όπου τον συνόδευσε εκφραστικά ο Κωστής Θέος.