Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε ότι «η μουσική του κινηματογράφου συντηρεί στη μνήμη την εικόνα, την ερμηνεύει ενώ συγχρόνως χρωματίζει επιθυμίες και μνήμες και την προσωπική μας ταύτιση με τις πτυχές ενός ονείρου 35 χιλιοστών». Ομως, στην περίπτωση κυκλοφορίας της μουσικής μιας ταινίας, η οποία είναι πια δυσεύρετη ή και άγνωστη στους περισσότερους, αναπόφευκτα το ενδιαφέρον εστιάζεται στην ίδια τη μουσική, με βάση την οποία ο καθένας αναπλάθει τις δικές του εικόνες και βιώνει ξεχωριστά συναισθήματα με αποκλειστική αφετηρία τη δύναμη και τη γοητεία της μουσικής.
Αυτό συμβαίνει με την πρόσφατη κυκλοφορία της «κινηματογραφικής σουίτας» από τη μουσική για την ταινία «Faccia di spia», γνωστή στα ελληνικά με τον υπότιτλό της «Τα εγκλήματα της CIA». Δεν πρόκειται για νέα ηχογράφηση αλλά για ιστορικό τεκμήριο του 1975, το οποίο διευθύνει ο ίδιος ο Χατζιδάκις. Εκδίδεται για πρώτη φορά μετά από 39 χρόνια από τον «Σείριο» με πρωτοβουλία του Γιώργου Χατζιδάκι, γιου του συνθέτη, ο οποίος ξεκίνησε πρόσφατα μία συντονισμένη προσπάθεια παρουσίασης του ανέκδοτου έργου του πατέρα του. Ετσι, λοιπόν, δεν έχει κανείς μπροστά του τον Κλάουντιο Καμάζο ως Τσε Γκεβάρα ή τη Μαριάντζελα Μελάτο ως Τάνια, δεν βλέπει την εμπλοκή της CIA στη Γουατεμάλα, στην εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα, την ανάμειξή της στη δολοφονία του Κένεντι, τη σχέση της με τα καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής ή ακόμα και την Ελλάδα. Ακούει μονάχα τη μουσική, μια σουίτα σε δώδεκα μέρη, καθένα από τα οποία έχει την ικανότητα να πλάθει δυνατές εικόνες. Κομμάτια όπως η «Μπαλάντα του Τσε», «Βολιβία» και «Αντάρτες» δεν αφήνουν περιθώριο για παρερμηνείες: η γραφή του Χατζιδάκι ανακαλεί στη μνήμη σαφείς εικόνες. Αλλα, όπως η «Συνωμοσία» Ι και ΙΙ είναι περισσότερο υπαινικτικά, αφήνουν περισσότερα στη φαντασία. Οι μουσικές της επανάστασης αποκαλύπτουν την «επική» όψη της μουσικής, αλλά όλο μαζί το έργο έχει την ενότητα της ξεχωριστής και απολύτως αναγνωρίσιμης υπογραφής του Χατζιδάκι: στις μελωδίες, στην ενορχήστρωση, στην ευαισθησία απέναντι στο θέμα.
Νοσταλγικά κομμάτια
Αφετηρία για το «A few notes» του Μιχάλη Εμπέογλου στάθηκε επίσης μία κινηματογραφική ταινία, το «Με χωρίς γυναίκες» του Βαγγέλη Σεϊτανίδη, που βγήκε στις αίθουσες τον περασμένο Φεβρουάριο με πρωταγωνιστές τους Θοδωρή Αθερίδη, Δημήτρη Ημελλο και Σμαράγδα Καρύδη. Ομως, ο συγκεκριμένος δίσκος δεν είναι το σάουντρακ της ταινίας: η μουσική της, από την οποία ο δίσκος περιλαμβάνει τρία κομμάτια, υπήρξε αφορμή να γραφούν αρκετά ακόμα, που αποτελούν μία ενότητα. Ατμοσφαιρικά, νοσταλγικά, μινιμαλιστικά, στηρίζονται εξίσου στη μελωδία όσο και στη λιτότητα της γραφής.
Ο Μιχάλης Εμπέογλου συνδυάζει το γερό θεωρητικό υπόβαθρο με την πράξη. Ως διδάκτορας μουσικολογίας της Σορβόννης έχει ασχοληθεί με τη μουσική του Λίγκετι και του Πεντερέτσκι. Ως συνθέτης κινείται στον χώρο της κλασικής αλλά και της σύγχρονης μουσικής. Κλασικά έργα του για διάφορους συνδυασμούς οργάνων, κουαρτέτα, τρίο, σεξτέτα, αλλά και ένα κοντσέρτο για πιάνο, έχουν παρουσιαστεί στην Αθήνα και το Παρίσι.
Παράλληλα έχει ασχοληθεί με μουσική για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Στα κομμάτια του συγκεκριμένου δίσκου, ο φυσικός ήχος του πιάνου που παίζει ο ίδιος ο συνθέτης και της κιθάρας που παίζει ο Σέργιος Χρυσοβιτσάνος, συνδυάζονται με ηλεκτρονικό ήχο, ενώ ορισμένες φορές ο φυσικός ήχος ανανοηματοδοτείται μέσα από διακριτική ηλεκτρονική επεξεργασία. Η μουσική ακολουθεί τονικά μονοπάτια, με ξεκάθαρα ρυθμικά επαναλαμβανόμενα στοιχεία που δημιουργούν σύντομες αφηρημένες, αφηγηματικές βινιέτες. Ο Μιχάλης Εμπέογλου πλάθει αμφίσημες, ανήσυχες ατμόσφαιρες, προκαλεί συναισθήματα. Πάνω απ’ όλα τρυφερά, μοναχικά, νοσταλγικά, ταξιδιάρικα.