Ποτέ η «Καμεράτα» δεν υπήρξε καλύτερη απ’ ό,τι τα τελευταία χρόνια υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου, ο οποίος την έχει αναδείξει σε σύνολο εφάμιλλο των γνωστότερων διεθνών. Ο σαφής προσανατολισμός σε ένα ρεπερτόριο που εκτείνεται κυρίως από το μπαρόκ έως τις αρχές του ρομαντισμού, η σταθερή και σοβαρή ενασχόληση με όργανα εποχής και ιστορικά ενημερωμένες ερμηνείες, αποδίδουν πλέον σημαντικούς καρπούς.
Η διεθνής αναγνώριση αποτυπώθηκε πρόσφατα πάλι με αφορμή δύο έξοχες δισκογραφικές κυκλοφορίες από την πολυεθνική Decca: τα μπετοβενικά «Πλάσματα του Προμηθέα» και την παγκόσμια πρώτη της όπερας «Σιρόης» του Χάσσε, η οποία ήδη σαρώνει τα δισκογραφικά βραβεία, όπως ακριβώς και ο περυσινός «Αλέξανδρος» του Χέντελ. Είναι δε ειρωνεία ότι αυτό που αναγνωρίζεται αλλού, στη χώρα μας συγκινεί ελάχιστα: το κράτος αδιαφορεί, ενώ ιδιώτες χορηγοί προτιμούν να επενδύουν σε άλλα.
Στις 23 Νοεμβρίου, στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής», που η Καμεράτα γεμίζει πλέον άνετα χωρίς διαφήμιση, η ορχήστρα παρουσίασε τρεις Συμφωνίες του Μότσαρτ, την 36η («του Λιντς»), τη 40ή και τη 41η («του Διός»). Και οι τρεις αποδόθηκαν σε επίπεδο που θα ζήλευε το καλύτερο ευρωπαϊκό σύνολο με όργανα εποχής. Εχοντας συναίσθηση της ξεχωριστής ταυτότητας κάθε έργου και της θέσης του στο κατώφλι του ρομαντισμού, ο Γιώργος Πέτρου ανέδειξε με επιτυχία το ηχητικό κόσμο καθενός.
Η ερμηνεία της Συμφωνίας «του Λιντς» ήταν συνολικά υποδειγματική, καθώς στο συγκεκριμένο έργο δεν υπήρξαν ούτε τα ελαφρά ολισθήματα των πνευστών, συνήθη στα όργανα εποχής, που προσέθεσαν μικρά ψεγάδια στις ερμηνείες των δύο τελευταίων συμφωνιών. Ο συνδυασμός της αίσθησης ύφους και του καλού γούστου του Πέτρου με στοιχεία όπως ο ισορροπημένος ήχος ανάμεσα σε πνευστά και έγχορδα, ο διακριτικός αλλά καίριος τρόπος με τον οποίο υπογραμμίζονταν χαρακτηριστικές φράσεις στα χαμηλά έγχορδα θέτοντάς τα σε διάλογο με τη βασική μελωδία, η εξαιρετική συμβολή των χάλκινων με τον ιδιαίτερο, ελαφρώς τραχύ ήχο τους, οι διαβαθμίσεις δυναμικής, που παρότι στηρίζονται στις έντονες αντιπαραθέσεις διαθέτουν μύριες αποχρώσεις ώστε καμία επανάληψη μουσικής φράσης να μην είναι ίδια με την αρχική διατύπωσή της, καθώς επίσης η ευελιξία των διαρκώς αναπροσαρμοζόμενων ταχυτήτων που χάριζαν ανάσα στη μουσική, έδωσαν υποδειγματικές ερμηνείες.