Η μία πλευρά ήταν αυτή. Κόσμος, μικροί και μεγάλοι, ζευγάρια από διάφορες γωνιές της πόλης κι ανάμεσά τους κάποιοι τουρίστες ― και στις άκρες θεατές οι μετανάστες. Το Πεδίον του Αρεως, το σημείο στο οποίο είχε συγκεντρωθεί το πλήθος, έμοιαζε σαν να βγήκε από άλλη εποχή, πιο ανέμελη, χωρίς έννοιες, βάρη και ανασφάλεια, με λαμπερή χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα που σε παρέσυρε στη χαρά.
Μια διάχυτη ευφορία -πάντα το πετυχαίνει η μουσική- που καλόπιασε τους πολίτες της πόλης. Ακόμη περισσότερο όσους μένουν στη διπλανή Κυψέλη, στην Πατησίων, γύρω από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Κι αυτό το πέτυχε η Λυρική Σκηνή με τους καλλιτέχνες της σε ακόμη μία έξοδό της, συγκεντρώνοντας κοινό που την ακολουθεί αλλά και άλλους που δεν γνωρίζουν από άριες και εμβληματικές όπερες.
Η άλλη εικόνα είναι η αληθινή. Σαν τελείωσε η γιορτή. Τις ώρες που το πάρκο βιώνει τη δική του νυχτερινή ένταση, κρυφά πίσω από τις φυλλωσιές αλλά και φανερά. Εδώ όπου η διακίνηση, η πορνεία, οι ανταλλαγές, το εμπόριο είναι μέρος της καθημερινότητάς του. Τα βράδια κανείς δεν κρύβεται.
Μόνο τα πρωινά. Και όχι πάντα. Μία εβδομάδα πριν, 10 το πρωί, μια παρέα μαμάδων φτάσαμε στην καρδιά του ιστορικού πάρκου εκεί όπου λειτουργεί το παγοδρόμιο και τα χριστουγεννιάτικα κιόσκια. Καθαρό, περισσότερο από κάθε άλλη φορά σού δίνει την εντύπωση ότι πασχίζει να τα καταφέρει σε μια ανάπλαση που δεν έγινε όπως μας την υποσχέθηκαν. Οι παρατημένοι άρρωστοι φοίνικες κοντά στις προτομές των ηρώων του ’21 έμοιαζαν να συνηγορούν στις εντυπώσεις, οι νυχτερινοί ένοικοι του πάρκου που μάζευαν τις κουρελιασμένες κουβέρτες από τα παγκάκια, οι περίεργες φιγούρες που δεν κρύβονταν για τα αλισβερίσια τους ούτε πίσω από θάμνους. Μάτια που σε κοιτούν με θυμό κι άλλα με απόγνωση.
Στο Πεδίον του Αρεως, στα περισσότερα σημεία του, δεν περπατάς ήσυχος. Δεν νιώθεις εκείνο το αίσθημα της ανεμελιάς των χρόνων που παραβγαίναμε με τα ποδήλατα τις Κυριακές, ούτε τη σιγουριά στις απογευματινές βόλτες της εφηβείας. Ακόμη ένα στοίχημα που χάθηκε.