Ενα εξόφθαλμο «φάλτσο» σημάδεψε τη συνολικά επιτυχημένη συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 5 Δεκεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής: Ακατανόητο γιατί μετακλήθηκε σολίστας για το δεύτερο Κοντσέρτο για κλαρινέτο του Μέντελσον, όταν η ορχήστρα διαθέτει τον Σπύρο Μουρίκη, εξαίρετο κλαρινετίστα με διεθνείς περγαμηνές, τον οποίο δεν ακούμε δα και τόσο συχνά σε σολιστικό ρόλο. Η απολύτως επιτυχημένη συμβολή του συγκεκριμένου στο δεύτερο μέρος της «Σκωτικής» Συμφωνίας του Μέντελσον, με την οποία ολοκληρώθηκε η βραδιά, έκανε την απορία ακόμα μεγαλύτερη. Από μόνο του το γεγονός ότι ο προσκεκλημένος κλαρινετίστας Γιοχάνες Γκμάιντερ ανταποκρίθηκε θαυμάσια στις δεξιοτεχνικές και εκφραστικές απαιτήσεις του Κοντσέρτου, δεν δικαιολογεί τη μετάκληση.
Γενικότερα, υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Γκόλο Μπεργκ ο ήχος των εγχόρδων της Κρατικής ήχησε βαρύτερος και πιο πυκνός απ’ ό,τι στο παρελθόν. Ετσι, παρότι είναι πράγματι δύσκολο να αποφύγει κανείς το στόμφο σε μία σελίδα όπως η εισαγωγή στους «Αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης», γραμμένη στο πλαίσιο του –αυτονόητου– εθνικισμού του 19ου αιώνα, το αποτέλεσμα υπήρξε παλαιομοδίτικα πομπώδες.
Στη «Σκωτική», Συμφωνία, την οποία έχει ερμηνεύσει κατ’ επανάληψη η Κρατική, ο Μπεργκ εστίασε στον γενναιόδωρο σχηματισμό των πλατιών μελωδικών θεμάτων. Διέθετε επίσης τον απαραίτητο δυναμισμό, ο οποίος προσέθεσε παλμό, ιδιαίτερα στο τελευταίο μέρος του έργου. Ο βαρύς ήχος δεν στέρησε από το ταχύ δεύτερο μέρος την ευελιξία και τη διαφάνεια. Τα πολύ καλά κόρνα συνέβαλαν στη επιτυχημένη ερμηνεία.
Ως υποσημείωση, αξίζει η αναφορά στην εντυπωσιακή ερμηνεία της Τσέχας αρπίστριας Γιάνας Μπόουσκοβα στο Κοντσέρτο για άρπα του Γκλιέρ, στο πλαίσιο παλαιότερης συναυλίας της Κρατικής (Μέγαρο Μουσικής, 31 Οκτωβρίου). Δύσκολα φαντάζεται κανείς τον πλούτο των αποχρώσεων και των δυναμικών διαβαθμίσεων για τις οποίες είναι ικανό το συγκεκριμένο νυκτό όργανο, εάν δεν ακούσει παρόμοια συγκλονιστική ερμηνεία.
Η Μπόουσκοβα στάθηκε ισότιμα και με αυτοπεποίθηση πλάι στην ορχήστρα, χωρίς ο «εύθραυστος» ή «αιθέριος» ήχος της άρπας να αντιμετωπίσει την παραμικρή απειλή. Ακόμη και όταν ο συνθέτης δίνει τη μελωδική γραμμή σε άλλο όργανο ή και στο σύνολο των εγχόρδων, ο ήχος της άρπας παρέμενε απολύτως παρών. Δεξιοτεχνία και τεχνική υπηρέτησαν τη μουσικότητα και τη φαντασία της αρπίστριας σε μία ερμηνεία αναφοράς.