Η προσφορά του αρχιμουσικού Βύρωνα Φιδετζή στην ελληνική μουσική είναι δεδομένη. Η ανασύσταση έργων, οι πρώτες εκτελέσεις και η ηχογράφησή τους τον κατατάσσουν στους σημαντικότερους υπερασπιστές ιστορικών έργων Ελλήνων συνθετών. Συνεπώς, εύλογα προβλημάτισε η δήλωσή του στη συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, την οποία διηύθυνε στις 9 Ιανουαρίου στο Μέγαρο. Μετά την ολοκλήρωση του εξαίσιου «Τρίπτυχου για ορχήστρα» του Μανώλη Καλομοίρη, ο Φιδετζής έτεινε την παρτιτούρα στον ουρανό και δήλωσε με πάθος: «Αυτή είναι η ελληνική μουσική!». Απίθανο να εννοούσε ότι τα έργα του Σκαλκώτα, του Μητρόπουλου και του Κουμεντάκη, που είχαν προηγηθεί, δεν ήταν «ελληνική μουσική». Προφανώς η δήλωση αφορούσε και τα τέσσερα έργα. Αλλά τότε, γιατί για το δεύτερο μέρος της συναυλίας, που ήταν αφιερωμένη στον Ελευθέριο Βενιζέλο, επελέγη η άσχετη με το θέμα Πέμπτη Συμφωνία του Ντβόρζακ αντί άλλου έργου Ελληνα συνθέτη;
Συνολικά, η βραδιά δεν ανήκε στις καλύτερες της Κρατικής. Το γνωστό «Amor fati» του Κουμεντάκη είχε ανάγκη από μεγαλύτερη διαύγεια και ευκρίνεια στον ήχο των εγχόρδων, ενώ την «Κρητική γιορτή» του Μητρόπουλου θα ωφελούσε καλύτερος συντονισμός. Συγκινητική υπήρξε η απόδοση του ριζίτικου τραγουδιού «Ο Διγενής ψυχομαχεί», όπου την ηχογραφημένη φωνή του Βενιζέλου συνόδευε η ορχήστρα σε εναρμόνιση του Σκαλκώτα και ενορχήστρωση του Γιάννη Σαμπροβαλάκη. Με εξαίρεση τα σολιστικά μέρη που απέδωσε θαυμάσια ο Νίκος Μάνδυλας (α΄ βιολί) στο έργο του Καλομοίρη, οικείο στην Κρατική καθώς το έχει ηχογραφήσει υπό τον Φιδετζή, οι λοιπές σολιστικές συνεισφορές ήταν γενικότερα ατημέλητες και στιγμάτισαν ιδιαίτερα το έργο του Ντβόρζακ.
Στις 23 Δεκεμβρίου, στη Στέγη του Ωνασείου, η Καμεράτα και ο Γιώργος Πέτρου πρότειναν μελοποιήσεις του «Αμβροσιανού ύμνου» Te Deum («Σε υμνούμεν») από δύο συνθέτες της Αυλής του Λουδοβίκου ΙΔ΄: τον Μαρκ-Αντουάν Σαρπαντιέ και τον Ζαν-Μπατίστ Λουλί. Οι ερμηνείες ξεχώρισαν κυρίως για την απόδοση του ύφους του γαλλικού μπαρόκ. Η συμβολή της Μεικτής Χορωδίας του Δήμου Αθηναίων (διδασκαλία: Σταύρος Μπερής) πρέπει να υπογραμμιστεί, καθώς ανταποκρίθηκε με ακρίβεια και ενδιαφέρουσες αποχρώσεις στις απαιτήσεις των έργων. Αντίθετα, μάλλον υποτονικό και ξένο προς την αισθητική των έργων φάνηκε το κουιντέτο των μονωδών (Μαργαρίτη, Ζαχαροπούλου, Καβάγιας, Κεχρής, Νικολάου), που πάντως τραγούδησε με ακρίβεια.