Συμφωνική σάμπα και ρούμπα, συμφωνικό τάνγκο και πλήθος ακόμα χορών κυρίως της Λατινικής Αμερικής, αλλά επίσης και συμφωνική τζαζ, τη μουσική των μαύρων όπως τη «λεύκανε» ο Τζορτζ Γκέρσουιν, χώρεσε στη συναυλία της η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής στις 27 Φεβρουαρίου. Υπό τη διεύθυνση του Ρουμάνου αρχιμουσικού Τιμπέριου Σοάρε η ορχήστρα απέκτησε τον απαιτούμενο παλμό και δίκαια ξεσήκωσε το ακροατήριο.
Η βραδιά ξεκίνησε με την «Κουβανέζικη εισαγωγή» του Γκέρσουιν. Οπως συχνά συμβαίνει, η Κρατική χρειάστηκε λίγα μουσικά μέτρα μέχρι να βρει τον συντονισμό και τον βηματισμό της, γεγονός που επιβάρυνε την ούτως ή άλλως αδιαφανή ενορχήστρωση του έργου. Τι κι αν τα μπόνγκος και οι μαράκες φρόντιζαν για τον λικνιστικό παλμό της κυρίαρχης ρούμπας… Τόσο σε αυτό όσο και στα επόμενα έργα, πάντως, ο Σοάρε κράτησε με επιτυχία την ισορροπία ανάμεσα στις λυρικές ενότητες και τις περισσότερο χορευτικές, ώστε συνολικά οι ερμηνείες να μη γείρουν προς την πλευρά μιας ορχήστρας περιπάτου.
Την εισαγωγή του Γκέρσουιν ακολούθησε το παιχνιδιάρικο «Βόδι στη στέγη» του Μιγιό, έντονα επηρεασμένο από τη βραζιλιάνικη μουσική και απολύτως εμβληματικό της ζωής και των ρυθμών στο Παρίσι αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι εδώ, περισσότερο από τις λεπτομέρειες ο Σοάρε έδωσε έμφαση στην απόδοση της ατμόσφαιρας, η οποία παραμένει αισιόδοξη ακόμα και στα ελαφρώς νοσταλγικά λυρικά σημεία.
Οπως αναμενόταν, αστέρας της βραδιάς ήταν ο σαξοφωνίστας Θεόδωρος Κερκέζος, σολίστ αλλά και δημιουργός της «Σουίτας τάνγκο για σαξόφωνο και ορχήστρα», βασισμένης σε γνωστά έργα του Αστορ Πιατσόλα, όπως «Μιλόνγκα του Αγγέλου», «Αντιός Νονίνο», «Ομπλιβιόν» και «Λιμπερτάνγκο». Η συναρπαστική δεξιοτεχνία του είναι δεδομένη και δεν αποτελεί αντικείμενο σχολιασμού. Εκείνο που θαυμάζει κανείς πάντα είναι η εκφραστικότητα με την οποία αξιοποιεί τις ανέσεις του ο Κερκέζος, όπως επίσης η μουσικότητά του, που δίνει ποιητικές διαστάσεις σε ό,τι ερμηνεύει. Σε λυρικό διάλογο μαζί του αφέθηκε ο πιανίστας Μενέλαος Τσικλίδης, απών από το έντυπο πρόγραμμα.
Η βραδιά έκλεισε όπως άρχισε, με Γκέρσουιν. Ηταν ο «Αμερικανός στο Παρίσι» εκείνος που φρόντισε για το χαμόγελο στα χείλη του κοινού. Συνέβαλε, πάντως, και ο Παναγιώτης Καίσαρης, ο οποίος απέδωσε έξοχα το σόλο της τρομπέτας.