Βέβαιο είναι ότι η «Σοπενιάδα», που οργανώθηκε στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» το Σαββατοκύριακο της 28ης Φεβρουαρίου – 1ης Μαρτίου, επαλήθευσε πόσο δημοφιλής παραμένει ο Πολωνός συνθέτης.
Στον διήμερο μαραθώνιο συμμετείχαν ο Θοδωρής Τζοβανάκης, η Ναταλία Μιχαηλίδου, ο Βασίλης Βαρβαρέσος, η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου, η Ελισάβετ Κουναλάκη, ο Κάρολος Ζουγανέλης, ο Απόστολος Παληός και ο Βασίλης Τσαμπρόπουλος: οκτώ πιανίστες από διαφορετικές γενιές, οι οποίοι κάλυψαν ευρύτατο ρεπερτόριο από σονάτες, βαλς και πολωνέζες ως νυχτερινά, σπουδές, μαζούρκες, πρελούδια και άλλες συνθέσεις.
Κατ’ αρχάς, η απόδοση των έργων του Πολωνού απαιτεί αρετές φαινομενικά αντίθετες: δυναμισμό αλλά ταυτόχρονα ευαισθησία, ακρίβεια αλλά και πλαστικότητα. Ωστόσο, δύο είναι τα βασικά και κρίσιμα στοιχεία, από τα οποία εξαρτάται η ερμηνεία των συνθέσεών του: η απόδοση του ύφους κάθε έργου, όπως επίσης η ανάδειξη των ευαίσθητων μεταπτώσεων του συναισθήματος.
Κατά την πρώτη βραδιά ο ταλαντούχος Βασίλης Βαρβαρέσος φάνηκε άνισος. Το πρόγραμμά του περιλάμβανε κομμάτια που φανέρωναν άριστη επεξεργασία και άλλα, από τα οποία έλειπε το τελικό φινίρισμα. Στα δεύτερα ανήκε το εναρκτήριο «Μεγάλο λαμπερό βαλς» έργο 18, από το οποίο απουσίαζε κυρίως η επιθυμητή μεγαλοπρέπεια. Στη «Φαντασία-αυτοσχεδιασμό» έργο 66, που ακολούθησε, όπως επίσης στην «Μπαλάντα» αρ.1 του έργου 23 τα πλήκτρα έπιασαν φωτιά και ο Βαρβαρέσος απέδειξε ότι μπορεί να είναι εντυπωσιακά ακριβής, ρωμαλέος και δαιμονικά ταχύς, όταν είναι καλά προετοιμασμένος. Ανομοιογένεια χαρακτήρισε τις 12 Σπουδές του έργου 10 με τις οποίες ολοκλήρωσε το πρόγραμμά του: επιτυχημένες ήταν κυρίως όσες διέθεταν έντονο το στοιχείο της δεξιοτεχνίας, ενώ οι πιο αργές είχαν ανάγκη από μεγαλύτερη φροντίδα για το ύφος.
Τη δεύτερη βραδιά ο περισσότερο έμπειρος Απόστολος Παληός υπήρξε κοντά στο ζητούμενο. Χωρίς να διαθέτει την εντυπωσιακή άνεση του Βαρβαρέσου, αλλά δίχως να υπολείπεται σε δεξιοτεχνία, απέδωσε ποικιλία έργων με αίσθηση του ύφους: έξι από τις «Σπουδές» του έργου 25, το πρώτο από τα «Νυκτερινά» του έργου 72, την «Πολωνέζα» έργο 44, το «Σκέρτσο» έργο 31 και το «Βαλς» έργο 42. Είχε κανείς διαρκώς την εντύπωση ενός διαλόγου ανάμεσα στα αντιθετικά –ή συμπληρωματικά– στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη μουσική του Σοπέν, τη δύναμη και τη λεπτότητα, την επισημότητα και τη χαμηλόφωνη εξομολόγηση.