Βάγκνερ και Μάλερ δεν ανήκουν στα δυνατά χαρτιά της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Η κατάσταση δεν μεταβάλλεται ακόμα και όταν μετακαλείται ικανός Γερμανός αρχιμουσικός, όπως συνέβη στις 6 Μαρτίου, όταν ο Κρίστοφ Πόπεν διηύθυνε τα πέντε τραγούδια του Ρίχαρντ Βάγκνερ σε ποίηση Ματθίλδης Βέζεντονκ και την πρώτη Συμφωνία του Γκούσταφ Μάλερ.
Οπως φάνηκε ξεκάθαρα ήδη από τα τραγούδια του Βάγκνερ, με τα οποία άνοιξε η βραδιά, το ζήτημα δεν ήταν να αποδοθούν οι μελωδίες, αλλά να εκφραστούν όλα όσα γνωρίζουμε ότι επιθυμούσε ο συνθέτης. Στα εμβληματικά αυτά τραγούδια του γερμανικού ρομαντισμού ο Βάγκνερ κατόρθωσε να εγγράψει στις νότες την υπαρξιακή βάσανο μιας ολόκληρης εποχής. Πρωτίστως σε αυτό το χαρακτηριστικό βρίσκεται η αξία των πέντε μικρογραφιών. Η Κρατική τις απέδωσε σαν να επρόκειτο για ανώδυνες μελωδίες. Ευθύνη είχε, βεβαίως, και ο Πόπεν με τον ταχύ βηματισμό που υιοθέτησε ακόμα και στο τρίτο τραγούδι, το «Θερμοκήπιο», το οποίο κάθε άλλο παρά ως σπουδή για τον «Τριστάνο» ήχησε. Κρίμα για την υπέροχη, θερμή φωνή της μεσοφώνου Χενριέτε Γκέντε, η οποία διέθετε όλες τις αρετές της νεαρής ηλικίας της.
Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν στον «Τιτάνα», την πρώτη Συμφωνία του Μάλερ. Καλά ήχησε όποια μουσική ενότητα ήταν γρήγορη, είχε εμβατηριακό ρυθμό ή ήταν καταφανώς ρυθμική, όπως τα διάφορα λέντλερ ή το κλέτσμερ του τρίτου μέρους. Ακόμα καλύτερα ακούστηκε ό,τι έπρεπε να αποδοθεί δυνατά. Αντίθετα, δυσκολίες εμφανίζονταν σχεδόν ανεξαιρέτως στις συνδετικές ενότητες, όσες γεφυρώνουν μία παράγραφο με την επόμενη, καθώς στην πλειονότητά τους αποδόθηκαν με αμηχανία. Επιπλέον, όπως και στη μουσική του Βάγκνερ, έτσι και στον «Τιτάνα» τα αργά μέρη δόθηκαν ως αδιάφορες μελωδίες, με μόνη τη φροντίδα για την αισθητική. Χαρακτηριστική υπήρξε η αστοχία στο ειρωνικό «πένθιμο» τρίτο μέρος, το οποίο ήχησε σαν το παιδικό τραγουδάκι το οποίο, όμως, ο Μάλερ παρωδεί.
Ζητούμενο δεν είναι μόνο η ορθή ανάγνωση κάθε νότας αλλά και η απόδοση της μουσικής δραματουργίας μέσα από τις νότες. Το στοιχείο αυτό απαιτεί διαφορετικού τύπου επεξεργασία, αλλά είναι επίσης εκείνο, που εάν επιτευχθεί, δίνει σε μία ερμηνεία τον ξεχωριστό της χαρακτήρα, νοηματοδοτεί ένα έργο και, τελικά, δικαιώνει τον συνθέτη που το εμπνεύστηκε.