Μπαρόκ και ρεμπέτικο σε ιερή συνομιλία

Μπαρόκ και ρεμπέτικο σε ιερή συνομιλία

1' 41" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σε κάθε εμφάνιση του Μάρκελλου Χρυσικόπουλου με το σύνολο Latinitas Nostra η πρόκληση πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Ετσι και στις 3 Απριλίου, όταν παρουσίασαν στη Στέγη του Ωνασείου ένα πρόγραμμα με τίτλο «…αφού σε λίγο θα πλαγιάζω μες στο χώμα…». Στη διάρκειά του θρησκευτική μουσική που γράφτηκε για το βασιλικό παρεκκλήσι του Λουδοβίκου ΙΔ΄ «συνομιλούσε» με ρεμπέτικα, όπως θα ακούγονταν σε τεκέ στον Πειραιά, κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα.

Προφανώς το εγχείρημα πήρε πολύ και μεγάλο ρίσκο. Ακούστηκε μουσική από διαφορετικές εποχές, που δημιουργήθηκε υπό διαφορετικές συνθήκες, για διαφορετικές περιστάσεις και για ανθρώπους με διαφορετικές απαιτήσεις και ανάγκες. Μουσική, που γράφτηκε από ανθρώπους με διαφορετική παιδεία. Στη χώρα μας, που έχουμε εμπεδώσει την άποψη πως «ο Τσιτσάνης είναι ο Μπαχ της Ελλάδας», αποκαλούμε συνήθως όλους ανεξαιρέτως «συνθέτες», καθώς ο χαρακτηρισμός ορισμένων ως «τραγουδοποιών» κρίνεται υποτιμητικός. Ενισχύοντας την άποψη αυτή, το έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας απαριθμεί όλους τους «συνθέτες» σε αλφαβητική σειρά και μιλάει γενικώς για «έργα», προφανώς στη λογική ότι «η μουσική είναι μία».

Αφήνοντας κατά μέρος αυτά, τα όχι ασήμαντα, οφείλει κανείς να παραδεχτεί ότι η πρόταση του Χρυσικόπουλου και των Latinitas Nostra υπήρξε ενδιαφέρουσα και ίσως περισσότερο επιτυχημένη από κάθε προηγούμενη, αφού με έξυπνο τρόπο απέφυγε τη σύγχυση, τη σύγκριση ή την εξίσωση. Αφενός, διότι εντόπισε και ανέδειξε με επιτυχία το σημείο συνάντησης των δύο τελείως διαφορετικών, αυτόνομων κόσμων, δηλαδή το πάθος και τη συναισθηματική ένταση που εκφράζει η μουσική και στις δύο περιπτώσεις. Αφετέρου, διότι αυτή τη φορά το εγχείρημα υπηρετήθηκε με λιτότητα και καλό γούστο. Δύο μουσικά σύνολα, ένα «λαϊκό» και ένα «κλασικό», καθισμένα αντικριστά, με τρεις εξαιρετικές τραγουδίστριες –την ικανή για όλα Θεοδώρα Μπάκα, τη θαυμάσια υψίφωνο Ελενα Κρασάκη και την εκφραστική Αυγερινή Γάτση–, όπως επίσης τον Χρυσικόπουλο τοποθετημένο στο κέντρο, συναντήθηκαν μουσικά, ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες. Τα «αυτοσχεδιαστικά» περάσματα από το ένα στο άλλο είδος ήταν έξυπνα και με χιούμορ, οι μουσικοί άριστοι, όπως πάντα στις δουλειές των Latinitas Nostra. Η ανάγκη για ηλεκτρική ενίσχυση του ήχου παραπέμπει στην πάγια και σταθερή υποβάθμιση των μουσικών εκδηλώσεων από τη Στέγη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή