Η Κυριακή ήταν μία δύσκολη μέρα. Εχοντας περάσει τις προηγούμενες δύο ημέρες στο φεστιβάλ Plisskën, στο Κτίριο 56 του «Ελληνικού Κόσμου» στην Πειραιώς, η Κυριακή έμοιαζε πιο άδεια από ποτέ, ήσυχη και απλώς καλοσυνάτη. Την Παρασκευή και το Σάββατο, ακούσαμε πολλή μουσική, είδαμε φίλους και γνωστούς, εμβαθύναμε στην πόλη και στις μικρές εκπλήξεις της σ’ έναν χώρο λίγων στρεμμάτων –ξαναζήσαμε την εμπειρία ενός φεστιβάλ. Πρόσωπα γνώριμα, πρόσωπα που φαίνονταν οικεία, περιβαλλοντικές δράσεις και διαγωνισμοί, φαγητό, ποτό, χορός, αγκαλιές, μοναχικοί θεατές και τεράστιες παρέες μπροστά στη σκηνή, λίγο πιο πίσω, μακριά, σε μια γωνιά, στις σεζλόνγκ και στο χώμα.
Οι συναρπαστικοί ήχοι και η περφόρμανς των Savages, οι μεγάλες προσδοκίες –και η γκρίνια μετά– για τους Austra και τους Horrors, την πρώτη μέρα, και η απίστευτη αισθαντικότητα του Perfume Genius, η ένθεη μανία των Μogwai και η ηλεκτρισμένη παρουσία του Αndy Stott, τη δεύτερη μέρα, για να περιοριστούμε μόνο σε μερικούς, συνόδευσαν μία βόλτα στη σύγχρονη Αθήνα με τον ομορφότερο τρόπο. Οι τέσσερις σκηνές, τα περίπτερα, οι καντίνες και τα υπαίθρια μπαρ ικανοποίησαν τη δίψα των επισκεπτών για ένα διάλειμμα.
Το στοίχημα, βέβαια, είναι το Plisskën αλλά και άλλες διοργανώσεις, όχι απαραίτητα μουσικές, να πάψουν να είναι «διαλείμματα», αλλά να γίνουν θεσμοί και δεδομένα. Το Plisskën κατάφερε να γίνει μια μικρή, αυτόνομη πολιτεία της μουσικής σε μια Αθήνα που σιγά σιγά αλλάζει, που θέλει να γίνει μητρόπολη και που θα τα καταφέρει, αν όλοι βάλουμε ένα χεράκι, αν όλοι ξεχάσουμε το βολεμένο μάτι μας στη ρουτίνα και χρησιμοποιήσουμε την πόλη, ανακαταλαμβάνοντας τον δημόσιο χώρο με όλη τη δημιουργικότητα που σίγουρα διαθέτουμε. Τι λέτε;