Οσο συνήθεις υπήρξαν οι κύκλοι τραγουδιών την εποχή του Ρομαντισμού, τόσο σπάνιοι έγιναν στον 20ό αιώνα. Σε αρκετούς από τους πιο γνωστούς, όπως αυτοί του Σούμπερτ ή του Σούμαν, τα τραγούδια δεν αποτελούν απλώς χαλαρή ακολουθία με αισθητική αξία αλλά έχουν δραματουργική συνοχή, αφηγούνται μία ιστορία ή διερευνούν μία συναισθηματική ή ψυχική κατάσταση. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο κύκλος «Αποσπάσματα του Κάφκα»/«Kafka Fragmente», που ο Ούγγρος συνθέτης Γκέργκι Κούρταγκ ολοκλήρωσε το 1987. Το έργο παρουσιάστηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για δύο βραδιές, στις 17 και 18 Απριλίου. Το παρόν σημείωμα αφορά τη δεύτερη.
Οπως το «Χειμωνιάτικο ταξίδι» του Σούμπερτ, έτσι και οι μικρογραφίες του Κούρταγκ, βασισμένες σε αποσπάσματα από τα ημερολόγια και τις επιστολές του Κάφκα στη Μίλενα Γεζένσκα, αποτελούν ένα εσωτερικό ταξίδι. Σε τέσσερα μέρη, τα σαράντα τραγούδια αποτελούν συμπυκνωμένες εικόνες, θραύσματα από τη ζωή δύο ανθρώπων με αρκετά κοινά. Αφετηρία αποτελεί συχνά μία και μόνο πρόταση. Οι κοινές εβραϊκές ρίζες καθώς και δύο παγκόσμιοι πόλεμοι –ο πρώτος για τον Κάφκα, ο δεύτερος για τον Κούρταγκ–, ιδιαίτερα επώδυνοι για τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, εξηγούν τόσο τη μορφή του έργου όσο και το περιεχόμενο: θραύσματα ενός πολιτισμού που καταστρέφεται.
Στα «Αποσπάσματα του Κάφκα» η φωνή συνομιλεί με ένα βιολί, και όχι με το συνηθέστερο πιάνο, όργανο που θα μπορούσε να την πλαισιώσει ακόμα και προστατευτικά. Η δε φωνή προσδιορίζεται ότι είναι αυτή μιας υψιφώνου. Ο συνδυασμός είναι ιδιαίτερος, καθώς αφήνει τη φωνή εκτεθειμένη, αλλά ταυτόχρονα σε ισότιμο διάλογο με το βιολί.
Στη Στέγη το έργο απέδωσαν δύο πολύ καλοί μουσικοί, ο βιολιστής Αντώνης Σουσάμογλου, ο οποίος έχει επανειλημμένα αποδείξει την εξοικείωσή του με τη μουσική του 20ού αιώνα, και η υψίφωνος Μυρσίνη Μαργαρίτη, η οποία σε κάθε νέα εμφάνισή της εκπλήσσει με τις ικανότητές της σε ένα εύρος ρεπερτορίου που αποδεικνύεται ευρύτατο, από την Παμίνα του Μότσαρτ έως τη Μελισάνθη του Ντεμπισί και από δεξιοτεχνικές μπαρόκ άριες έως τα τραγούδια του Κούρταγκ. Η ιδέα πλαισίωσης της μουσικής ερμηνείας από οπτικό υλικό ήταν εύλογη. Ωστόσο τα συγκεκριμένα βίντεο του Φιλ Ιερόπουλου έμοιαζαν στην πλειονότητά τους μάλλον απλοϊκά.