Εντυπωσιακά άνιση υπήρξε η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 22 Μαΐου στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής», υπό τη διεύθυνση του Γερμανού Εκερχαρτ Στιρ: το πρώτο μέρος χαρακτηρίστηκε από πρωτοφανή προχειρότητα, ενώ το δεύτερο υπήρξε έως και συναρπαστικό. Προφανώς, δεν πρόκειται για μεταφυσική. Το αποτέλεσμα σχετίζεται με την ποιότητα και συνεπώς τις απαιτήσεις των έργων, συνακόλουθα και με την προετοιμασία της ορχήστρας. Πρώτο έργο ο «Υμνος του σύμπαντος» του Ναζί Χακίμ, Λιβανέζου συνθέτη με σπουδές στη Γαλλία. Γράφτηκε το 1997 και θυμίζει «Μπεν Χουρ» και «Αμερικανό στο Παρίσι», με μικρές δόσεις «Βακχικού οργίου» από την όπερα «Σαμψών και Δαλιδά» του Σεν-Σανς – περιττή σελίδα μουσικής, την οποία προφανώς οφείλουμε σε μία ακόμα συνεργασία της Κρατικής Ορχήστρας με τη γαλλική πρεσβεία και το Γαλλικό Ινστιτούτο. Η μεγάλη συμφωνική ορχήστρα, την οποία προβλέπει ο συνθέτης, πρέπει να διαθέτει διαφάνεια και ελαφρότητα, προκειμένου το έργο να μην καταλήξει θορυβώδες συνονθύλευμα. Δυστυχώς, η Κρατική δεν φρόντισε για κανένα από τα δύο στοιχεία.
Ακολούθησαν η «Πρώτη Ραψωδία για κλαρινέτο και ορχήστρα» του Ντεμπισί και ο κεφάτος «Σκαραμούς» του Μιγιό, στη μεταγραφή του για κλαρινέτο. Για δεύτερη φορά φέτος η Κρατική μετακάλεσε κλαρινετίστα, παρότι στις τάξεις της διαθέτει έναν από τους καλύτερους. Δεν είναι κακό να ακούμε άλλους μουσικούς, αρκεί πρώτα να τιμούμε όσους δικούς μας το αξίζουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Ντιμίτρι Ασκενάζι, γιος του διάσημου πιανίστα, απέδωσε τα δύο έργα φιλότιμα, όμως χωρίς κάτι περισσότερο, το οποίο θα δικαιολογούσε τη μετάκληση. Η ορχήστρα, πάλι, έμοιαζε να βρίσκεται τελείως έξω από τα νερά της στους λατινοαμερικανικούς ρυθμούς του «Σκαραμούς». Εργα τα οποία στηρίζονται κυρίως στην απόδοση του ύφους της μουσικής έχουν ανάγκη πολύ καλύτερης προετοιμασίας.
Αντίθετα, η γραφή του Μπερλιόζ είναι από μόνη της τόσο συναρπαστική, ώστε να αντέχει κάθε ερμηνεία. Η Κρατική γνωρίζει το έργο και το ίδιο φάνηκε να συμβαίνει και με τον Στιρ. Τα πέντε μέρη της Συμφωνίας αρθρώθηκαν με θεατρικότητα που ανέδειξε τη δραματουργία της μουσικής. Πολύ καλά επεξεργασμένες υποενότητες, έγχορδα που λικνίστηκαν χωρίς να λιγώσουν στο «Βαλς», επιτυχημένοι τονισμοί των κρουστών, έξοχα ξύλινα και πολύ καλά χάλκινα, ήταν πρόσθετοι παράγοντες της επιτυχίας.