Τα ενενήντα χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη γιόρτασε η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο Ηρώδειο στις 14 Ιουλίου. Η βραδιά ξεκίνησε με την πρώτη του Συμφωνία (1954). Το έργο μαρτυρεί τον νεανικό ενθουσιασμό του συνθέτη για τη μουσική του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, αλλά και την επιθυμία του να ενταχθεί στην ελληνική συμφωνική παράδοση. Η έμφαση σε μηχανιστικούς ρυθμούς και εμβατήρια, όπως επίσης η χρήση μεγάλου αριθμού χάλκινων πνευστών, τοποθετούν τη Συμφωνία στον απόηχο εκείνων του Σοστακόβιτς και του Προκόφιεφ. Ταυτόχρονα, στις λυρικές ενότητες η επεξεργασία και η απόδοση σκοπών ελληνικής παραδοσιακής μουσικής από μεγάλη συμφωνική ορχήστρα, η οποία τη συγκεκριμένη βραδιά έφτανε τους ογδόντα μουσικούς, δημιουργεί τις επιδιωκόμενες γέφυρες με τα έργα τής κατά Καλομοίρη «εθνικής σχολής».
Για το σύνθετο αυτό έργο η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών δεν φάνηκε επαρκώς προετοιμασμένη. Παρότι ο αρχιμουσικός Λουκάς Καρυτινός είναι εξοικειωμένος με το δημιουργικό έργο του Θεοδωράκη και διαθέτει το απαραίτητο σφρίγος για την απόδοσή του, τα έγχορδα της Κρατικής δυσκολεύονταν να τον παρακολουθήσουν και όταν το έκαναν, υπήρχε σαφής απώλεια της ποιότητας και της διαύγειας του ήχου τους. Για ακόμα μία φορά τα προσχήματα έσωσαν μεμονωμένες συνεισφορές, όπως των Δημήτρη Βάμβα (όμποε) και Νίκου Μάνδυλα (α΄ βιολί), για τα όργανα των οποίων το έργο προβλέπει ξεχωριστό ρόλο.
Η εικόνα δεν υπήρξε διαφορετική στα συμφωνικά μέρη του «Αξιον εστί». Φυσικά, το κοινό είχε προσέλθει κυρίως προκειμένου να ακούσει τα δημοφιλέστατα τραγούδια, τα οποία αποδόθηκαν με ψυχή από την ακόμη ακμαία φωνή του Γιώργου Νταλάρα, που σφράγισε την επιτυχία της βραδιάς. Περιττή, ακόμη και για λόγους αισθητικής ισορροπίας, ήταν η ενίσχυση του βαρύτονου Δημήτρη Πλατανιά, ο οποίος απέδωσε το μέρος του «Ψάλτη», καθώς η υγιής, ρωμαλέα φωνή και η καθαρή άρθρωσή του δεν αντιμετώπιζαν πρόβλημα στο Ηρώδειο. Περιττή επίσης η ηλεκτρική ενίσχυση για τις χορωδίες των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων (Σταμάτης Μπερής) και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (Μιχάλης Οικονόμου), οι οποίες ξεπερνούσαν τα διακόσια άτομα. Η ευαίσθητη θεατρική απόδοση του κειμένου από τον ηθοποιό Ακη Σακελλαρίου ερχόταν σε αντίθεση προς την επική διάσταση που προσέδιδαν το πλήθος των συντελεστών και η διεύθυνση του Καρυτινού.