Τριστάνος και Ιζόλδη: οι εμβληματικοί εραστές του Ρομαντισμού που δεν μπορούν να ζήσουν μαζί και αποφασίζουν να ενωθούν στον θάνατο. Το βαγκνερικό έργο αφορά περισσότερο τη λαχτάρα παρά τον ίδιο τον έρωτα, εκφράζει δε ένα επιλεκτικό απάνθισμα κυρίαρχων φιλοσοφικών ρευμάτων της εποχής και πεποιθήσεων του συνθέτη.
Στη νέα ανάγνωσή του, που έκανε πρεμιέρα στο Μπαϊρόιτ στις 25 Ιουλίου, τα πράγματα κυλούν διαφορετικά. Την παραγωγή υπογράφει η Καταρίνα Βάγκνερ, δισεγγονή του συνθέτη, μόνη διευθύντρια του θεσμού και δεύτερη γυναίκα, μετά την προγιαγιά της Κόζιμα, που σκηνοθέτησε το έργο στο πλαίσιο του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Η Ιζόλδη είναι ερωτευμένη με τον Τριστάνο, ο Τριστάνος είναι ερωτευμένος με την εικόνα της Ιζόλδης όπως την έχει πλάσει ο ίδιος. Οι δυο τους δεν ενώνονται ποτέ. Στην Α΄ Πράξη ένας αδιέξοδος λαβύρινθος από σκάλες όπως αυτές στα χαρακτικά του Εσερ ή στις «φυλακές» του Πιρανέζι, κρατά το ζευγάρι χωριστά. Οι παράνομοι εραστές εμφανίζονται στη Β΄ Πράξη φυλακισμένοι, υπό την άγρυπνη επίβλεψη ανθρώπων του βασιλιά Μάρκου. Το φως της ημέρας που διαλύει τη «μαγική» τους νύχτα είναι το εκτυφλωτικό φως των προβολέων που τους επιβλέπει. Στην Γ΄ Πράξη ο Τριστάνος βιώνει το τέλος του με χρονικά διεσταλμένο τρόπο. Στην ταραγμένη του σκέψη η Ιζόλδη φτάνει πάντοτε αργά και ποτέ έτσι όπως εκείνος ελπίζει.
Οταν η αγαπημένη έρχεται στην πραγματικότητα είναι πολύ αργά: δεν ξεψυχά πάνω από το νεκρό κορμί του Τριστάνου, αλλά αντίθετα ακολουθεί με τη βία τον νόμιμο σύζυγό της βασιλιά Μάρκο. Η νέα σκηνοθετική πρόταση δεν πρωτοτυπεί ως προς την αποεξιδανίκευση ενός κατεξοχήν εμβληματικού θέματος του Ρομαντισμού, αλλά μάλλον ακυρώνει τους στόχους του Βάγκνερ. Η Καταρίνα θέλει να πιάσει το νήμα από την πολύ πιο εμπνευσμένη και ποιητική ανάγνωση του Χάινερ Μίλερ (1995), όμως η μουσική ανθίσταται.
Ο Γερμανός αρχιμουσικός Κρίστιαν Τίλεμαν σέβεται τις ανάγκες των τραγουδιστών και αναδεικνύει τα παράφορα συναισθήματα, αυτά τα οποία αρνείται η σκηνοθεσία. Εξοχη Ιζόλδη υπήρξε η Εβελιν Χερλίτσιους με την εκφραστική, ιδιαίτερου ηχοχρώματος φωνή της, ενώ έμπειρος αλλά ανώνυμος υπήρξε ο Τριστάνος του Στίβεν Γκουλντ. Μόνον έπαινοι για την Κρίστα Μάγερ (Μπρανγκένε) και τον Γκέοργκ Τσέπενφελντ (Μάρκο).