Αν δεν ήταν μουσικός, ο Φοίβος Δεληβοριάς θα ήταν μάλλον κριτικός κινηματογράφου ή σκηνοθέτης. Οι γνώσεις -και ο ενθουσιασμός- του για το σινεμά είναι τόσο μεγάλες, ώστε ώρα μετά την «κανονική» συνέντευξη καταλήξαμε να μιλάμε για σπουδαίες ταινίες, κινηματογραφικά ρεύματα και αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές. Η συνάντησή μας πάντως στο καφέ των Εξαρχείων ξεκίνησε με μια φαινομενικά… αδιάκριτη ερώτηση: γιατί «Μπάσταρδος Γιος»; Δεν τον προσβάλλαμε βέβαια· έτσι τιτλοφορεί ο ίδιος τις συναυλίες της φετινής περιοδείας του, η οποία κλείνει το ερχόμενο Σάββατο 26/9, στην Τεχνόπολη.
«Είναι ο τίτλος ενός από τα τραγούδια της "Καλλιθέας" (ο νέος δίσκος του που θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο). Ηρωάς του είναι ένα παιδί της γενιάς "δεν τα προλάβατε εσείς", της δικής μου δηλαδή, των 40 και κάτι. Θυμάμαι τους γονείς μου και τους γονείς φίλων μου να λένε πάντα για τους σπουδαίους μουσικούς, τους ηθοποιούς και φυσικά τις δυσκολίες και τους μεγάλους πολιτικούς αγώνες: οτιδήποτε σημαντικό είχε γίνει στο παρελθόν. Το τραγούδι λοιπόν μιλά για όλους αυτούς τους “μπάσταρδους γιους” που δεν ξέρουν ακριβώς πού να πατήσουν, μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον προστατευμένο και τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν, σχετικά απροετοίμαστοι, την τραγική σημερινή κατάσταση».
Η «Καλλιθέα» θα είναι η πρώτη δισκογραφική δουλειά του Φοίβου Δεληβοριά μετά το 2010. Αναμφισβήτητα προτιμά να παίρνει τον χρόνο του: «Δυστυχώς δεν είμαι από τους καλλιτέχνες που αν προγραμματίσουν τη δουλειά αυτό σημαίνει ότι θα έχω και έμπνευση. Επί δύο χρόνια, μετά τον τελευταίο δίσκο, όποτε έπιανα την κιθάρα υπήρχε κάτι το κατασκευασμένο, μια αίσθηση φαρμακείου. Κάποια στιγμή τα τραγούδια άρχισαν να ρέουν σαν ποτάμι. Επιπλέον εγώ συνήθως γράφω για πράγματα αφού έχουν τελειώσει, είτε πρόκειται για ένα μεγάλο έρωτα, ένα πένθος κ.τ.λ. Τα τελευταία χρόνια έκοψα κάθε ομφάλιο λώρο με το παρελθόν, έγινα μπαμπάς, πολλά πράγματα μου φαίνονται πια σαν χαμένο νησί…».
Εχοντας 25 χρόνια στη μουσική, πάντως, ο τραγουδοποιός Δεληβοριάς είναι κατασταλαγμένος στον δικό του προσωπικό τόνο αλλά και στα ερεθίσματα που χρειάζεται για να δημιουργήσει. «Πρέπει να έχεις ειλικρινείς λόγους για να γράψεις ένα τραγούδι, κάθε στοιχείο να είναι ακριβό και πολύτιμο και ακόμα η έκθεσή του στους άλλους να αποτελεί για σένα ένα μικρό, έστω, ρίσκο. Η δική μου μουσική διαμόρφωση ήρθε μέσα από το χαρμάνι των 80’s, μια μετα-νεωτερική εποχή όπου άκουγες τα πάντα. Στην πολυκατοικία που μεγάλωσα υπήρχε ο γέρος με το καναρίνι που άκουγε Καζαντζίδη, δίπλα ένας μεταλλάς, στον πάνω όροφο μια φοιτήτρια που προτιμούσε τα ηλεκτρονικά και παρακάτω μια κυρία που δίδασκε πιάνο και άκουγε μόνο Σοπέν».
Χρησιμοποιεί πολλές παρομοιώσεις και μεταφορές στον λόγο του, όπως κάνει άλλωστε και στα τραγούδια. Οταν η κουβέντα (αναπόφευκτα) φτάνει στα πολιτικά και στον ταλαιπωρημένο «ρόλο» του καλλιτέχνη, του αναφέρω ένα από αυτά, «Το Μέλλον απ;το Παρελθόν» του 2003: «η εποχή μύριζε θειάφι, παντού κυκλοφορούσε χρήμα/κι από τα κάμπριο που δονούνταν βρεγμένα ανέμιζαν μαλλιά». Πόσο σημαντικό είναι τελικά να επισημαίνει κανείς τα κακώς κείμενα όταν όλα είναι (φαινομενικά) ομαλά; «Μόνο έτσι έχει κάποιο νόημα νομίζω. Το συγκεκριμένο το έγραψα το 2000, γιατί αυτό έβλεπα γύρω μου. Τώρα φωνάζουν πολλοί, οι οποίοι ήταν μέρος του προβλήματος, ενώ το ζήτημα είναι να σώσουμε πράγματα που ακόμα θάλλουν δίπλα μας. Επίσης υπάρχει μια σύγχυση του πολιτικού τραγουδιού με το συνθηματικό. Παραδοσιακά το καλό πολιτικό τραγούδι δεν έδινε οδηγίες, περισσότερο υπονοούσε. Γενικά, πάντως, νομίζω πως το μέλλον βρίσκεται στη συλλογική και ανεξάρτητη από τις κεντρικές πολιτικές, δράση. Αυτό ισχύει για όλους τους τομείς, από τον καλλιτεχνικό μέχρι την υγεία, την παιδεία και την πληροφόρηση».
Κι από την πολιτική στα πιο «σοβαρά», δηλαδή στις… γυναίκες, οι οποίες έχουν την τιμητική τους στα περισσότερα κομμάτια του. «Ο άγνωστος πλανήτης που είναι το άλλο φύλο και η συνάντηση δύο ανθρώπων είναι κεντρικό θέμα για μένα, παίζει ιδιαίτερο ρόλο το αίνιγμα, το οποίο μου προβάλλει ένα ερωτικό άτομο· είναι κάτι που, κατά τη γνώμη μου, αξίζει τον κόπο (τουλάχιστον) να μην το αποφύγεις. Γι’ αυτό και στο σινεμά μου αρέσουν πολύ οι ταινίες του Τριφό, του Φελίνι, του Γούντι Αλεν κ.τ.λ. Από την άλλη είναι και ζήτημα επικοινωνίας ή μάλλον της φαντασίωσης μιας ιδανικής επικοινωνίας. Οταν βγαίνω στη σκηνή για παράδειγμα βλέπω ένα κορίτσι στην πρώτη σειρά και λέω "αυτή είναι, όλα έχουν γραφτεί για αυτή" και μέσα μου νομίζω ότι αν τα πω σωστά κι όπως πρέπει, θα καταφέρω να την κερδίσω». Τον ρωτάω αν ο έρωτας ή η γενικότερη επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων, φέρει και ένα αισιόδοξο μήνυμα για το (δύσκολο) μέλλον. «Δεν ξέρω αν είμαι ακριβώς αισιόδοξος, όμως πιστεύω πως τελικά, όπως πάντα, θα κάνουμε τη ζωή να μας μοιάζει».