Αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάποιο συγκρότημα από εικοσάχρονους αποφασίζει να εντάξει στο πρόγραμμα της συναυλίας του και μια «πειραγμένη» διασκευή του Χιώτη, που να θυμίζει λίγο τον ξεσηκωτικό electro swing ήχο του Parov Stellar, και είναι σίγουροι πως το κοινό από κάτω θα ενθουσιαστεί. Κάποιοι άλλοι νέοι μουσικοί μπορεί να σκέφτονται να διασκευάσουν και παλιότερα λαϊκά τραγούδια με τον ήχο της gypsy jazz, όπως την επανέφεραν πρόσφατα στη μόδα οι Gadjo Dilo. Σε κάποια δισκογραφική εταιρεία ίσως να συζητούν ακόμη μία φορά για το πώς μπορεί να συνεχιστεί η επιτυχημένη συνταγή των Imam Baildi, του συγκροτήματος των αδελφών Φαληρέα δηλαδή, που έδωσαν νέες ηχητικές ατμόσφαιρες σε κλασικά λαϊκά τραγούδια όπως το «Αργοσβήνεις μόνη», το «Ακρογιαλιές, δειλινά» του Τσιτσάνη και το «Πόσο λυπάμαι» με τη φωνή της Σοφίας Βέμπο. Και κάποιοι παραγωγοί ίσως τώρα να ψάχνουν στη δισκοθήκη τους και στο YouTube μια μεγάλη ξεχασμένη επιτυχία, προκειμένου να την επαναφέρουν στην επικαιρότητα μέσα από μια έξυπνη επαναπροσέγγιση.
Το σίγουρο είναι πως αυτή η επαναφορά θα βρει πρόσφορο έδαφος. Ελλείψει ενός νέου ρεύματος μεγάλων νέων επιτυχιών, τα ραδιόφωνα αγκαλιάζουν εγκαίρως αυτή την τάση και, όπως συμβαίνει συνήθως, την επανατροφοδοτούν με τις πολλές μεταδόσεις τους δημιουργώντας ακόμη έναν κύκλο προσφοράς και ζήτησης. Εξάλλου, οι διασκευές έχουν το εξής μεγάλο ραδιοφωνικό πλεονέκτημα: αποτελούν ήδη γνωστά τραγούδια, άρα ο χρόνος προσαρμογής των ακροατών στο νέο άκουσμα είναι σχεδόν μηδαμινός.
Η θαλπωρή και το ασφαλές περιβάλλον των διασκευών δεν είναι νέο φαινόμενο. Η δισκογραφία παγκοσμίως χρησιμοποιεί πολλές φορές τις διασκευές γνωστών τραγουδιών για να συστήσει μια νέα αξιόλογη φωνή στο ευρύ κοινό, μέχρι να βρεθούν κάποια στιγμή οι δικές της επιτυχίες που θα την απογειώσουν.
Ωστόσο, τα τελευταία πέντε χρόνια οι διασκευές στην Ελλάδα γίνονται ολοένα και περισσότερες, ευρηματικές και δημοφιλείς. Μετά το ξέσπασμα της κρίσης το 2009 κι ενώ όλοι περιμένουμε να ξεπηδήσει επιτέλους το νέο ρεύμα που θα καταφέρει μαζικά να μεταβολίσει τον θυμό, την απόγνωση αλλά και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο σε νέα, πρωτότυπα τραγούδια, η μόδα των διασκευών, των επανεκτελέσεων και των ηχητικών πειρα (γ)μάτων έρχεται να εγγυηθεί μια άμεση δημοσιότητα καλύπτοντας το κενό που έχει δημιουργηθεί με την απουσία μεγάλων επιτυχιών ευρείας αποδοχής, είτε στον χώρο του λαϊκού είτε του ροκ είτε στον ιδιαίτερο χώρο του πολιτικού τραγουδιού – χωρίς αυτό να σημαίνει βεβαίως ότι δεν έχουν προκύψει αξιόλογα νέα τραγούδια που ήδη έχουν αγαπηθεί από ένα ολοένα κι αυξανόμενα κοινό.
Μεσούσης της κρίσης, τα οικεία ακούσματα από δοκιμασμένα στο παρελθόν τραγούδια δεν μας προσφέρουν απλώς μια τονωτική ένεση υπερήφανης ελληνικότητας. Λειτουργούν κυρίως καταπραϋντικά. Δεν απαιτούν από τον ακροατή ιδιαίτερο κόπο ακρόασης ή ταύτισης, παρά μόνο τη σύνδεση με τη συλλογική μνήμη, δημιουργώντας έτσι μια ζεστή αγκαλιά που αποπνέει την ασφάλεια της οικειότητας. Οταν δε ο ήχος είναι εύθυμος, φρεσκογυαλισμένος και μοντέρνος, το αποτέλεσμα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον και σίγουρα στην αίσθηση (ή ψευδαίσθηση) του «τώρα», έστω κι αν αποτελεί απλώς τη σημερινή συσκευασία μιας κλασικής αλήθειας. Ετσι λοιπόν το σουίνγκ, το φοξ τροτ, το μάμπο και η μπόσα νόβα γίνονται οι αφορμές για μια νεανική δυτικοποίηση του κλασικού λαϊκού ελληνικού ρεπερτορίου για να καλυφθεί και ακόμη ένα κενό: αυτό της απενεχοποιημένης μαζικής νεανικής διασκέδασης με το πρόσχημα ενός ψαγμένου ήχου χωρίς τη φτηνή αισθητική της λαϊκοπόπ. Μια ευχάριστη εξέλιξη. Τουλάχιστον μέχρι να συγκροτηθεί το πολυπόθητο νέο ρεύμα, έτσι όπως προκύπτει κάθε φορά στην Ελλάδα στις δύσκολες εποχές της.