Η Λούλη Ψυχούλη δεν μένει πια εδώ. Εφυγε διακριτικά και περήφανα, όπως έζησε. Παθιασμένη μουσικός, με όραμα, με πείσμα, δεν άφησε τίποτα γκρίζο να την καταβάλει, να υποκαταστήσει την απλή λογική της, τη θετική στάση, από τις σκοπιμότητες.
Γεννήθηκε τον Μάη του 1943 σε οικογένεια φιλόμουση. Συγγενείς της ήταν η Τζένη Βάνου, η Μαλβίνα Κάραλη, η Μελίνα Μποτέλλη. Μελέτησε πιάνο με τη Μαρία Χαιρογιώργου, πήγε ως υπότροφος στο Παρίσι και μετά, υλοποιώντας το ριζοσπαστικό όνειρο, έφυγε για τη Βιέννη για να γίνει μαέστρος. Μετά επιλέγει να υλοποιήσει ακόμα ένα όνειρο, εξίσου δύσκολο. Με τη συνεργασία της Αννας Κουκουράκη ιδρύουν το μη κερδοσκοπικό σωματείο Ατενέουμ, το 1974, στοχεύοντας στην παροχή ποιοτικής μουσικής παιδείας και στην προβολή ταλαντούχων μουσικών στο εξωτερικό. Με κόπους και μεγάλους αγώνες το 1977, με αφορμή τον θάνατο της Μαρίας Κάλλας, οι μέχρι τότε Μουσικοί Διαγωνισμοί του Ατενέουμ οδηγούν στους Διαγωνισμούς «Μαρία Κάλλας» και στην -από το 1978- συναυλία κάθε χρόνο στις 16 Σεπτεμβρίου, στο Ηρώδειο. Η
Λούλη Ψυχούλη πάντα πίσω από τη σκηνή, πίσω από τα φλας, αλλά μπροστά στην προσπάθεια να επιλύονται προβλήματα και τεράστια αδιέξοδα. Την τίμησε με το βραβείο «Κάλλας» το Λος Αντζελες και η ΕΛΣ με το βραβείο «Απόλλων» το 2006.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 διηύθυνε την ΚΟΑ. Στο τέλος, τη ρώτησα πώς ένιωθε στο πόντιουμ. Με κοίταξε και απάντησε: Αν δεν ψάξεις για νοήματα στη ζωή, χάνεις τη ζωή, αν αντικαταστήσεις τα νοήματα με ψεύτικα πραγματάκια, σε τιμωρεί η αλήθεια.
Κι όταν το 1994 ο Διαγωνισμός «Μαρία Κάλλας» ως διεθνής διαγωνισμός αναγορεύεται σε Grand Prix πετυχαίνοντας να είναι από τους πιο σοβαρούς στον κόσμο, η Λούλη χαμογελά και με τα μάτια που εκδήλωναν πάντα αυτό που ήθελε να πει, μου λέει χαμηλόφωνα: Πολέμα για τα όνειρα και μη λες ποτέ τη λέξη ποτέ…
* Η κ. Εφη Αγραφιώτη είναι πιανίστα.