Γαλλικές σονάτες για βιολί και πιάνο ερμήνευσαν στην αίθουσα του Ιδρύματος Θεοχαράκη η βιολονίστρια Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε και ο πατέρας της, πιανίστας Ούβε Μάτσκε. Σε εκείνες του Κλοντ Ντεμπισί και του Μορίς Ραβέλ, γνωστές από πρόσφατη δισκογραφική κυκλοφορία του «Ντούο Μάτσκε», προστέθηκε η εκτενής σονάτα του Γκαμπριέλ Φορέ.
Είναι γεγονός ότι, σε σχέση με αυτόν του πιάνου, ο ήχος του βιολιού έχει μεγαλύτερη ανάγκη από έναν χώρο παλλόμενο, ικανών διαστάσεων, ώστε να αναπτυχθούν και να εκτιμηθούν οι ποιότητες και ο πλούτος του. Η αβαθής αίθουσα του Ιδρύματος Θεοχαράκη με τη μάλλον στεγνή ακουστική της, ιδανική για λόγο αλλά λιγότερο φιλική προς τη μουσική, δεν διευκόλυνε το πάντρεμα του ήχου των δύο οργάνων, ιδιαίτερα όταν ζητούμενο ήταν η απόδοση του αισθησιασμού της μουσικής του Φορέ ή των ηχοχρωμάτων που ιριδίζουν, όπως στην περίπτωση του έργου του Ντεμπισί. Περισσότερο ευνοημένη στάθηκε η διαυγής γραφή του Ραβέλ, κυρίως στο δεύτερο μέρος της, επηρεασμένο από την τζαζ, όσο και στο ζωηρό τρίτο.
Πιο έμπειρος, ο Ούβε Μάτσκε πρόβαλε τη γλυκύτητα της μουσικής του Φορέ και στα μέρη με έντονο πάθος, όπως το τελευταίο της Σονάτας αυτού του συνθέτη, αναδείκνυε τη διαύγεια της γραφής. Το εκτενές νεανικό έργο, που φέρει ήδη τα χαρακτηριστικά της ωριμότητας του Φορέ και άνοιξε δρόμο για σειρά έργων μουσικής δωματίου Γάλλων συνθετών, αποδόθηκε και από τη Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε με δροσιά στα λυρικά μέρη, αλλά επίσης με φλόγα και δυναμισμό, ιδιαίτερα στην κατάληξη.
Τα ζωηρά μέρη αποδείχθηκαν συνολικά επιτυχέστερα, ενώ τα λυρικά, όπως, λόγου χάριν, το βαθύτατα ποιητικό πρώτο μέρος της Σονάτας που συνέθεσε ο Ντεμπισί, περίπου έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του, είχαν κάποτε ανάγκη διαφορετικής αντιμετώπισης. Προϋποθέτουν υψηλή μουσικότητα και ευαισθησία, στοιχεία που διαθέτει η Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε. Ωφελούνται, όμως, επίσης από βιώματα ή συναισθήματα που έρχονται με τον χρόνο.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με τη Σονάτα του Ραβέλ, έργο ενδεικτικό των ποικίλων γόνιμων επιδράσεων, που για ακόμα μία φορά δεχόταν η έντεχνη μουσική από την (λαϊκή) τζαζ. Πατέρας και κόρη Μάτσκε ανέδειξαν τα στοιχεία αυτά, αλλά και την ιδιαίτερη ισορροπία που βρίσκει ο Ραβέλ ανάμεσα σε βιολί και πιάνο.