Ο Μαρκ Aλμοντ έδωσε μία περφόρμανς την προηγούμενη εβδομάδα στο BBC, αφιερωμένη στον Βαντίμ Κοζίν. Παράξενη η περίπτωση του ερμηνευτή Βαντίμ Κοζίν, του επονομαζόμενου βασιλιά του τάνγκο κατά την περίοδο του ’30 στη Σοβιετική Eνωση. Ο Κοζίν εξορίστηκε δις στη Σιβηρία, οπότε και τα ίχνη του χάθηκαν για πολλά χρόνια. Το 1945 ήρθε η πρώτη εξορία για ομοφυλοφιλία και αντισοβιετική δράση. Iχνη του Κοζίν επανεμφανίζονται το 1953, αλλά λίγο καιρό αργότερα στέλνεται για δεύτερη φορά στην εξορία, αφού η KGB βρήκε το ημερολόγιό του και τον συνέλαβε ξανά – τον άνθρωπο που τραγουδούσε και εμψύχωνε τον στρατό στο πολιορκημένο από τους ναζί Λένινγκραντ. Οι πάντες πίστεψαν ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ. Κι όμως, τα ίχνη του Κοζίν βρέθηκαν κάπου στα 1980, οπότε και τον επισκέπτονταν λάτρεις του, μακριά πλέον από το Λένινγκραντ, αφού δεν του επιτρεπόταν, όπως συνηθιζόταν για επαναπατρισθέντες εξορίστους, να επιστρέψει σε έδαφος της ευρωπαϊκής ΕΣΣΔ.
Κατά τη δεκαετία του ’90, ο Μαρκ Aλμοντ ανακάλυψε μερικές ηχογραφήσεις του σε μια περιοδεία του στη Ρωσία, πλέον· και του ανοίχθηκε ένας καινούργιος κόσμος. Η τύχη μάς ευνόησε, αν και δεν έκανε το ίδιο με τον Κοζίν, και βρέθηκαν σελίδες από το ημερολόγιο που κρατούσε από το 1929 ο γεννημένος, το 1903, στην Αγία Πετρούπολη ερμηνευτής. Στις καταγραφές, ανακαλύπτουμε τη μεγάλη ανοδική πορεία στην καριέρα του, την καθημερινότητά του, αλλά και το πώς άλλαζε, με τα χρόνια, η κατάσταση στη Σοβιετική Eνωση, κυρίως με την έλευση της σκληρής, αιματηρής σταλινικής περιόδου. Φωτογραφίες από το οικογενειακό άλμπουμ των Κοζίν δείχνουν τη σημασία της μουσικής κατά την περίοδο πριν από τον Στάλιν, ενώ αποδεικνύεται ότι ο Κοζίν διατηρούσε ανοιχτή σεξουαλική ζωή, αφού η ομοφυλοφιλία κατέστη έγκλημα στη Σοβιετική Eνωση στα 1934. Ο Κοζίν ευτύχησε να ζήσει ως ανερχόμενος αστήρ της μουσικής της χώρας του, ενώ τα ραδιόφωνα και οι μουσικές σκηνές έπαιζαν κομμάτια του κατ’ επανάληψιν. Oσο για τα live του, ήταν όλα σχεδόν πάντοτε sold out.
Πέθανε τελικά το 1994, βλέποντας τη δημιουργία και την καταστροφή της Σοβιετικής Eνωσης – εκείνη που πρώτα τον αποθέωσε και μετά τον εξόρισε.