Σπύρος Δραμυτινός,
ιδιοκτήτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του δραστήριου ροκ κλαμπ Lazy, στα Βριλήσια
Η πρώτη μου ζωντανή εμπειρία από τον «θείο» Lemmy είναι από το μακρινό πια 1990, όταν, 16 χρόνων πιτσιρίκι, είχα κατέβει μόνος μου στη συναυλία, σε εποχές που κάτι τέτοιο ήταν ανήκουστο! Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τι γινόταν εκεί μέσα· να βρίσκεσαι σε δευτερόλεπτα από το μπαρ πίσω, μπροστά στη μούρη του και πάλι πίσω – στον αέρα! Οι Motorhead, και ειδικά ο Lemmy για εμάς που μεγαλώσαμε στα ’80s, ήταν η προσωποποίηση του Rock’n’Roll (ακούστε το ομώνυμο τραγούδι τους για επεξηγήσεις): Η αμεσότητα, η αλητεία, η αμφισβήτηση των καθιερωμένων αντιλήψεων, η εξυπνάδα του δρόμου, ο καλώς εννοούμενος σεξισμός… Εμείς από την άλλη, που ξεκινάγαμε να ξεψαρώσουμε, βλέπαμε αυτή την ασχημόφατσα να δείχνει το μεσαίο δάχτυλο σε όλους και σε όλα, και παίρναμε έμπνευση να αντιμετωπίσουμε την κοινωνία, την οικογένεια, τις γκόμενες, τους απέναντι στην κερκίδα. Μέσα στους στίχους του (για μένα ο μεγαλύτερος ροκ στιχουργός μαζί με τον Bon Scott των AC/DC και τον Ronnie Van Zandt των Lynyrd Skynyrd), έβρισκα –και βρίσκω– κι εγώ όλα τα παραπάνω και κάτι ακόμη: μια δύναμη που πηγάζει όχι από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά από μέσα μας, που τρέφεται από τη μοναχική και ασυμβίβαστη πορεία της ζωής.
Αντίο, θείε Lemmy…
Γιώργος Διαμαντής,
με τους Βασίλη Κοττό (κιθάρα) και Στέλιο Καρδαμάκη (ντραμς) έχει σχηματίσει την tribute στους Motorhead μπάντα No Remorse
Είναι πολύ δύσκολο μέσα σε λίγες λέξεις να χωρέσεις τα συναισθήματά σου για έναν καλλιτέχνη σαν τον Lemmy, πόσο μάλλον όταν έχεις μεγαλώσει με τη μουσική του. Είχα την τύχη να τον δω πολλές φορές live με τους Motorhead, έχοντας πάντα την αίσθηση του αυθεντικού. Οι στίχοι, όπως και η μουσική του, ταιριάζουν απόλυτα με τον τρόπο που έζησε. Ο ήχος του, δε, στιγμάτισε τη ροκ μουσική. Η παραμόρφωση στο μπάσο, η ταχύτητα στα τραγούδια, γενικά η σκηνική του παρουσία τον καθιστούν μοναδικό και βασική επιρροή πολλών συγκροτημάτων. Με αφετηρία όλα αυτά, δημιούργησα πριν από επτά χρόνια, παρέα με δύο φίλους, τους Νο Remorse, μια tribute μπάντα στους Μotorhead. Μαζί διοργανώνουμε το Νο Remorse Festival, μια κίνηση που ενώνει τις tribute μπάντες από όλο το φάσμα της ροκ. Η απώλεια του Lemmy είναι μεγάλη. Το σίγουρο όμως είναι πως εμείς θα συνεχίσουμε να παίζουμε τη μουσική του με έναν και μόνο τρόπο όπως έκανε και εκείνος… Δυνατά!
Φωτεινή Πασχαλίδου
συνεργάτις στο underground δισκοπωλείο «Bowel of Noise», στα Εξάρχεια
Η ψυχή των Motorhead «έφυγε», έχοντας αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στο στερέωμα του ακραίου ήχου. Ο Lemmy θεωρείται θεμελιωτής του thrash metal από μπάντες ογκόλιθους του είδους, ωστόσο ο ίδιος επέμενε πως οι Motorhead παίζουν βρώμικο rock n’ roll. Καθιερώθηκε ως η εμβληματικότερη μορφή του metal και έγινε ο πιο αγαπητός μουσικός, λόγω της αφοπλιστικής ειλικρίνειας και του χιούμορ του. Εζησε τον αντικομφορμιστικό τρόπο ζωής ενός γνήσιου rock n’ roller, απαλλαγμένος από κανόνες θρησκευτικής ηθικής. Στυλιστικά ξεχωρίζει και εισάγει τα ναζιστικά σύμβολα στο extreme metal, αποποιούμενος όμως οποιαδήποτε σύνδεσή του με τον ναζισμό. Επί σκηνής, το 2011, οι Big Four του thrash metal (Slayer, Metallica, Megadeth και Anthrax) τζαμάρουν και του αφιερώνουν το «Overkill», ως ένδειξη σεβασμού στην μπάντα που αποτέλεσε τη βασική τους επιρροή. Οι Sodom θεωρούνται οι Motorhead του thrash, οι Marduk προτιμούν να είναι οι Motorhead του black metal, ενώ ο Fenriz των Darkthrone αποκαλύπτει ότι το «No Sleep Till Hammersmith» είναι ο λόγος για τον οποίο έγινε ντράμερ. Στο ντοκιμαντέρ «Lemmy», κορυφαίοι metallers διηγούνται περιστατικά από τη ζωή τους μαζί του, πολλά ξεκαρδιστικά και κάποια συγκινητικά, με τον ίδιο να εκφράζει την ευγνωμοσύνη του. Στην είδηση του θανάτου του οι καλλιτέχνες του ακραίου ήχου εκμυστηρεύονται τι συμβολίζει ο Lemmy γι’ αυτούς. Σχεδόν τα πάντα…