Θέλει μεγάλη μαστοριά το χτίσιμο ενός προγράμματος. Συνήθως όπου ακούω «το φτιάξαμε όλοι μαζί» κρατάω μικρό καλάθι, γιατί σκέφτομαι ότι όπως σε μια παράσταση δεν γίνεται οι σκηνοθέτες να είναι τρεις, τέσσερις ή πέντε, έτσι και σε ένα μουσικό πρόγραμμα δύσκολα φτιάχνεις «ραχοκοκαλιά» συνεταιρικά. Και αυτό ακριβώς λείπει από την Ακτή Πειραιώς, όπου φέτος τη σκηνή μοιράζονται οι Ελεονώρα Ζουγανέλη, Φωτεινή Βελεσιώτου και Δημήτρης Υφαντής.
Εξαιρετικοί και οι τρεις, αναμφίβολα, σπουδαίες φωνές και με δουλειές που έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στην ελληνική μουσική σκηνή. Οπως εξαιρετικοί είναι και οι μουσικοί που τους συνοδεύουν. Ομως σε ένα πρόγραμμα 3,5 ωρών που φιλοδοξεί πρωτίστως να σε κρατήσει και μετά να σε απογειώσει, δεν αρκούν οι καλές φωνές. Χρειάζεται αυτή η συγκολλητική ουσία που θα κάνει ακόμη και την πιο αναπάντεχη σειρά τραγουδιών, ακόμη και τη μεγαλύτερη έκπληξη ως προς την επιλογή του μουσικού ύφους, να φαντάζει απόλυτα φυσική. Ναι, θεωρητικά όλα χωράνε σε ένα πρόγραμμα. Και τα «Ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», και «Το μινόρε της αυγής» και το «I Just Called to Say I Love You» και οι «Μέλισσες» που λέει συγκλονιστικά η Βελεσιώτου και το Ηπειρώτικο του Υφαντή και φυσικά οι επιτυχίες της Ζουγανέλη – προσέξτε το υπέροχο «Το κορμί της Κοραλίας» από τον καινούργιο της δίσκο. Ολα αυτά όμως, πρέπει να τα συνδέει ένα λεπτό νήμα. Κι αυτό στο πρόγραμμά τους δεν υπήρχε.