Ποτέ δεν αμφέβαλα για το ένστικτο του Διονύση Σαββόπουλου. Ακόμη κι όταν έκανε επιλογές που δεν ήταν του γούστου μου (λ.χ. η Καλομοίρα και η τούρτα στο Ηρώδειο), ένιωθα δέος γι’ αυτόν τον δημιουργό που πάντα είχα την αίσθηση ότι «ψήνεται» από διαρκή καλλιτεχνικό πυρετό.
Την προηγούμενη Τετάρτη το βράδυ τον είδα στο «Κύτταρο», όπου επέστρεψε σχεδόν τριάντα πέντε χρόνια μετά, αν δεν κάνω λάθος – μάλιστα ήταν ο «νονός» του χώρου. Με μια μουσική παράσταση που ένιωσα στην ψυχή μου σαν το τρυφερό χάδι ενός στοργικού πατέρα. Ανέβηκε στη σκηνή με τον ενθουσιασμό που τον συνοδεύει όλα αυτά τα χρόνια στις μουσικές του παραστάσεις μπολιασμένο με τη σοφία –ίσως και τη συμφιλίωση που επιφέρει ο χρόνος (;)– και τις εμπειρίες αυτής της εκπληκτικής πορείας, και έχοντας στο πλάι του την Ελένη Βιτάλη, τη «δύναμη της φύσης» όπως ο ίδιος την προλόγισε, αφηγήθηκε τραγούδια άχρονα, παλλόμενα από τα πιο ατόφια συναισθήματα. Εκεί, στο ροκ «Κύτταρο» της οδού Ηπείρου, χωρίς περιττά «στολίδια», ένας Σαββόπουλος γλυκός και γενναιόδωρος, στοχαστικός, ο παραμυθάς που αγαπήσαμε, και η συγκλονιστική Ελένη Βιτάλη της «Ταχείας» και του «Ισως φταίνε τα φεγγάρια» ξετύλιξαν ένα τρίωρο πρόγραμμα φτιαγμένο από τα πιο ακριβά υλικά. Το κοινό, με λιγότερους νέους είναι η αλήθεια –κρίμα να χάνουν τέτοιες σπάνιες ευκαιρίες– δεν σταμάτησε να τραγουδάει ούτε να χειροκροτεί, επιβραβεύοντας όχι μόνον ένα συγκινητικό πρόγραμμα αλλά και μια μακρά πορεία…