Μοιάζει σχεδόν απίστευτο, όμως είναι πραγματικότητα: κανένα άλμπουμ του Ντέιβιντ Μπόουι δεν είχε ποτέ ανέβει στο Νο1 των αμερικανικών μουσικών τσαρτ. Αυτό μέχρι σήμερα. Το «Blackstar», το οποίο κυκλοφόρησε μόλις τρεις ημέρες πριν από τον θάνατο του Βρετανού μύθου της ροκ, ανέβηκε στην κορυφή της δεύτερης πατρίδας του· προφανώς αυτό δεν θα είχε συμβεί αν ο Μπόουι βρισκόταν ακόμη ανάμεσά μας. Θα ήταν όμως μεγάλη αδικία…
Πολλοί είπαν ότι το «Blackstar» αποτελεί αποχαιρετιστήριο μήνυμα, ένα αντίο του δημιουργού του προς τους θαυμαστές και τον κόσμο της μουσικής γενικότερα. Αυτό το «αντίο» βέβαια, με λίγη καλή θέληση, μπορεί να τεκμηριωθεί σε καμιά δεκαριά ακόμα δουλειές του. Οι παραπάνω υποθέσεις πάντως έχουν μικρή σημασία, κι αυτό γιατί το «Blackstar» δεν είναι απλώς το κύκνειο άσμα ενός σπουδαίου καλλιτέχνη, αλλά ένας πραγματικά πολύ ποιοτικός δίσκος, ο οποίος, αν αποπνέει κάτι, αυτό είναι –τραγικώς ειρωνικά– δημιουργική φρεσκάδα.
Ακούγοντας το άλμπουμ ξανά και ξανά κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου –το προτίμησα από μια κλασική αναδρομή στη δισκογραφία του– εντυπωσιάστηκα. Πώς γίνεται κάποιος που δημιουργεί επί δεκαετίες να συνεχίσει να επανεφευρίσκει τον εαυτό του στα 69; Το «Blackstar» είναι αβανγκάρντ. Το σκοτεινό τζαζ πνεύμα του διαπερνούν ηλεκτρονικές και ροκ αχτίδες, σε μια παραγωγή αψεγάδιαστη ακόμα και για τα μέτρα του «Thin White Duke». Είναι προφανές πως το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν έγινε στην τύχη, ούτε εκ του προχείρου, και υπό αυτή την έννοια αποτελεί ένα (παραπάνω από) αντάξιο φινάλε σε μια μυθική καριέρα. Το κάπως στενάχωρο, όχι για τον Μπόουι, αλλά για τη σημερινή μουσική βιομηχανία είναι πως ένας βετεράνος ακούγεται πιο σύγχρονος από τους περισσότερους 30άρηδες τωρινούς δημιουργούς…