Οι ντάνες από τους πλαστικούς δίσκους με τα γαρίφαλα έφταναν κάτω από το στήθος του σαν καμάρωνε όρθιος την υπεραξία του στην «Πύλη Αξιού». Τα εκατοντάδες μαξιλάρια που είχε ανεχτεί να του πετάνε ακόμη και στο πρόσωπο, οι πάνινοι καναπέδες, οι σαμπανιέρες και τα τραπέζια που εκτοξεύονταν στα πόδια του τα προηγούμενα χρόνια, όσο εκείνος γύρναγε και το άλλο μάγουλο αγόγγυστα στη μανία των φαν του, είχαν πιάσει τόπο. Τώρα το βουνό που πλησίαζε το ύψος του στην πίστα της Θεσσαλονίκης (80 ευρώ η ρίψη για τα πέντε καλαθάκια), οι εκατοντάδες όρθιοι, τα πανό των θαυμαστών, η κατανάλωση ήταν μια δικαίωση, όπως έδειχναν πολλά σχόλια στο διαδίκτυο.
«Λιώμα σε γκρεμό», όπως λέει και το τραγούδι του από μια Ελλάδα που καταρρέει, που λικνίζεται με καταστροφικό ενθουσιασμό για τον «Παντέλο», όπως στο Theatro της Αθήνας πέρυσι με τις σέλφι για απόδειξη, και τον υψωμένο –σαν γροθιά– δείκτη προς την πίστα, αίτημα για το «Παραμυθιάζομαι» της ανοικονόμητης καψούρας.
Στην Ελλάδα των capital controls, που τα 420 ευρώ δοκιμάζουν την αξιοπρέπειά μας, τα χρήματα για τα λουλούδια στα μπουζούκια δεν έχουν καν το άλλοθι των χρόνων της πασοκικής άνεσης, όταν τα βόρεια προάστια πάθαιναν «Ταραχή» με τον «Παπαγάλο» του επιχειρηματία-διασκεδαστή της εποχής Λευτέρη Πανταζή, κοροϊδεύοντας τον εαυτό τους ότι πάνε δήθεν «για την πλάκα». Στην παραλία και τη λεωφόρο Συγγρού συναντούσαν την απενοχοποιημένη δυτική Αθήνα που πλήρωνε αδρά κι αυτή για το πρώτο τραπέζι. Και όλοι μαζί έσπαγαν πιάτα και άναβαν φωτιές στα κέντρα της εθνικής οδού, εκεί όπου η ανωνυμία τα επέτρεπε όλα. Ο καημός «Μετακομίζω γιατί χωρίζω» δεν είχε ταξική διαφορά.
«Τα λεφτά είναι δανεικά / χέρια αλλάζουν τακτικά / να τα κάψεις, τι τα θες, μήπως τα ’χες κι από χθες;» χόρευε ξέφρενα πάνω στα τραπέζια η Αθήνα. Και τώρα που τελείωσαν τα δανεικά, τα παιδιά και τα εγγόνια εκείνης της ανέμελης Ελλάδας διασκεδάζουν αναποδογυρίζοντας τραπέζια έναντι 300 και 400 ευρώ, πυροβολώντας με γαρίφαλα τον κάθε «Παντέλο». Κι όταν αποχωρούν ζαλισμένοι άγρια ξημερώματα από τις Τζιτζιφιές, την Πειραιώς, την Ιερά Οδό και τον Βοτανικό, προσπερνούν αδιάφορα την άστεγη πραγματικότητα που κουρνιάζει σε εσοχές πάνω σε χαρτόνια, για την οποία τόση έγνοια μπορεί να δείξουν το πρωί. Αραγε με τι καρδιά πληρώνουν εκείνα τα γαρίφαλα;