Δεν άργησε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών να επανέλθει στην Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν. Μόλις τον Φεβρουάριο του 2014 είχε αποδώσει το κορυφαίο αυτό έργο, τότε υπό τη διεύθυνση του προηγούμενου καλλιτεχνικού της διευθυντή Βασίλη Χριστόπουλου. Το ακούσαμε εκ νέου στις 9 Δεκεμβρίου 2015 στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής». Καλό είναι να ακούγονται τα μνημεία του δυτικού πολιτισμού, ώστε σταδιακά να εξοικειώνεται με αυτά το ευρύ κοινό, όλοι όσοι ενδεχομένως προσέρχονται για πρώτη φορά και γεμάτοι ενθουσιασμό ή αμηχανία χειροκροτούν ανάμεσα στα μέρη του έργου αλλά και όπου υπάρχουν παύσεις, γενικώς. Καλό θα ήταν, όμως, η Κρατική να περιλάβει στον πυρήνα του βασικού ρεπερτορίου της και άλλα έργα, πέραν των «μεγάλων κλασικών», για όσους φορολογούμενους φιλόμουσους με ίσα δικαιώματα έχουν περισσότερες απαιτήσεις από την πρώτη ορχήστρα της χώρας.
Η βραδιά, υπό τη διεύθυνση του Στέφανου Τσιαλή, ξεκίνησε με την εισαγωγή από τον «Βασιλιά Στέφανο» του Μπετόβεν. Η ερμηνεία της προοιωνίστηκε συνολικά τις ποιότητες της βραδιάς. Η πρώτη νότα στις τρομπέτες, κρίσιμη καθώς υψώνει με μέγιστη επισημότητα την «αυλαία» της σύνθεσης, δεν διέθετε τον απαιτούμενο συντονισμό ανάμεσα στα όργανα. Στη συνέχεια, το πρώτο μουσικό θέμα στα ξύλινα πνευστά ήχησε ευχάριστα ελαφρύ. Ωστόσο, από την απάντηση σε αυτό απουσίαζε η ορμή και κυρίως η αίσθηση ότι η μουσική ωθείται με δύναμη και δραματική ένταση που δεν επιτρέπουν άλλη επιλογή. Με δυο λόγια, εκτός από τη συνήθη απουσία πειθαρχίας σε κρίσιμες λεπτομέρειες, από την ερμηνεία έλειπε η ανάδειξη της μουσικής δραματουργίας, δηλαδή η απόδοση της αφήγησης και των διαφορετικών συναισθηματικών καταστάσεων και θερμοκρασιών, οι οποίες συνιστούν την ουσία ενός έργου.
Αναμφίβολα είναι σημαντικό ότι ένα σύνθετο έργο όπως η Ενάτη ακούστηκε χωρίς μείζονα προβλήματα και μάλιστα με ωραίο, στρογγυλό ήχο, ιδιαίτερα από τα έγχορδα. Ωστόσο, η ερμηνεία του συγκεκριμένου έργου θα όφειλε να συγκλονίζει μάλλον, παρά να προκαλεί θαυμασμό για την καλλιέπειά της. Στα θετικά της βραδιάς λογίζονται οι συνεισφορές των χορωδιών της ΕΡΤ και του Δήμου Αθηναίων, ενώ άνισο αποδείχτηκε το κουαρτέτο των μονωδών (Κάουνε, Μπρες, Τζεφίρι, Τηλιακός), με μόνο το βαρύτονο Δημήτρη Τηλιακό να ξεχωρίζει για την ολοκληρωμένη ερμηνεία του.