Με την Ιντρα Κέιν συναντηθήκαμε στην πλατεία Αυδή του Μεταξουργείου. Το ηλιόλουστο σαββατιάτικο πρωινό φιλοξενούσε ήδη αρκετούς περαστικούς· μια παρέα υψηλόσωμων Αφρικανών με αθλητική περιβολή και μπάλα του μπάσκετ, τρεις Ασιάτισσες φορτωμένες με ψώνια, ένα νεαρό συντοπίτη τους που είχε βγάλει βόλτα τον σκύλο του. Η συνομιλήτριά μου, με το μελαψό της παρουσιαστικό και την εντυπωσιακή αφάνα, μοιάζει με τους κατοίκους τούτης της γειτονιάς των μεταναστών, είναι ωστόσο γέννημα-θρέμμα Αθηναία. Και ας τραγουδάει τους «νέγρικους» ρυθμούς της σόουλ με μπρίο και στυλ Αφροαμερικανίδας ντίβας.
Ιντρα στα αφρικανικά είναι το παιδί που όταν γεννήθηκε η καρδιά του άργησε να χτυπήσει, λειτούργησε λίγο αργότερα και όλοι φοβήθηκαν πως δεν θα ζούσε, «εδώ όμως οι περισσότεροι με φωνάζουν “Υδρα”, σαν το νησί ή ακόμα χειρότερα όπως το μυθικό τέρας…» λέει γελώντας η Ιντρα Κέιν.
Μουσικά ακούσματα
Γεννημένη στον Χολαργό και μεγαλωμένη στην Ανω Κυψέλη, με Ελληνίδα μητέρα και πατέρα από την Ουγκάντα, είχε από μικρή ακούσματα από ένα ευρύ –και μάλλον ετερόκλητο– μουσικό φάσμα: «Ο μεγαλύτερος αδελφός μου άκουγε χιπ-χοπ ενώ ο πατέρας μου προτιμούσε τις κασέτες του της αφρικανικής μουσικής και την τζαζ. Η μητέρα μου, από την άλλη, άκουγε Νταλάρα, Παπακωνσταντίνου, Αλεξίου κ.ά. Θυμάμαι σε διακοπές να αλλάζουμε τις κασέτες στο αμάξι, από αφρικάνικα, στα λάτιν του Νταλάρα και μετά στους αδελφούς Κατσιμίχα», σημειώνει χαρακτηριστικά η ίδια.
Η φωνή της, ιδιαίτερη και με την απαραίτητη βραχνάδα, είναι ιδανική για κλασικές σόουλ και φανκ ερμηνείες. Εκείνη ωστόσο προτιμά τις πιο ποπ εκφάνσεις των συγκεκριμένων μουσικών ειδών, κάτι που είναι εμφανές και στον πρώτο δίσκο της, ο οποίος κυκλοφόρησε το 2011. Κομμάτια όπως το ανάλαφρο «Love, Love…» ή τα πιο χορευτικά «Don’t stop the music» και «Don’t walk away from me» είναι σίγουρα πιο προσβάσιμα σε ένα κοινό (το ελληνικό) που δεν είναι ακριβώς «εκπαιδευμένο» στις μαύρες μελωδίες.
«Προφανώς και το τι ακούει ο καθένας έχει να κάνει με τα βιώματά του· εμένα ας πούμε αυτή η μουσική μού είναι οικεία λόγω των γονιών μου. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει κοινό, όχι πολύ μεγάλο αλλά σημαντικό, και νομίζω πως ειδικά στα λάιβ, με την έντονα χορευτική μας διάθεση, περνάει και πολύ καλά. Ελάτε την άλλη βδομάδα και θα δείτε», λέει η Ιντρα εννοώντας τη συναυλία που θα δώσει το Σάββατο 13 Φεβρουαρίου λίγα τετράγωνα παρακάτω, στο Gazarte. Εκεί, στο όμορφο roof stage, θα παρουσιάσει κομμάτια τόσο δικά της, όσο και άλλων γνωστών καλλιτεχνών που διασκευάζει με το ιδιαίτερο ύφος της (προσωπικό αγαπημένο η φανκ εκδοχή του «Seven Nation Army» των White Stripes).
Σαν παράταιρη…
Πόσο εύκολο ήταν όμως για ένα κορίτσι εμφανισιακά…διαφορετικό να μεγαλώνει στην Αθήνα των περασμένων δεκαετιών; «Μεγάλωσα στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στην Κυψέλη. Μιλάμε για τα χρόνια πριν από το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα, τους πλανόδιους με τα πειρατικά CD κτλ. Ημουν το μόνο μαύρο παιδάκι στο σχολείο και τα 12 χρόνια και αυτό σίγουρα με έκανε να νιώθω άσχημα, σαν να ήμουν παράταιρη. Ο πατέρας μου βέβαια, που ήρθε στην Ελλάδα το 1967, πέρασε πολύ πιο δύσκολα. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι η αντιμετώπιση στην καθημερινότητα ήταν εχθρική. Ο κόσμος μάλλον θεωρούσε πιο αξιοσέβαστο το ότι ο πατέρας μου ήταν ιδιωτικός υπάλληλος σε μια μεγάλη εταιρεία και όχι μικροπωλητής για παράδειγμα – έπαιζε και αυτό τον ρόλο του.
»Σήμερα η κατάσταση είναι καλύτερη· όχι πως δεν υπάρχει ρατσισμός, αλλά πλέον, ειδικά στα σχολεία του κέντρου, συναντά κανείς πρόσωπα όλων των φυλών, υπάρχει πολυπολιτισμικότητα. Επίσης το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, παρά τα γραφειοκρατικά του κωλύματα, είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα προς τα εμπρός. Εγώ είχα πάντα την ελληνική ιθαγένεια λόγω της μητέρας μου, όμως πολλοί φίλοι μου αντιμετωπίζουν για χρόνια κάθε λογής προβλήματα, νιώθουν παράτυποι στην ίδια τους την πατρίδα».
«Για μένα το λάιβ είναι το πάρτι μου!»
Επιστρέφοντας στη μουσική, ρωτώ την Ιντρα για τα μελλοντικά της σχέδια, τη φύση της δουλειάς της στην Ελλάδα του 2016, αλλά και αν έχει σκεφθεί ποτέ να φύγει στο εξωτερικό.
«Με την μπάντα μου ετοιμάζουμε ένα καινούριο σινγκλ που θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο και στόχος είναι μέχρι τις αρχές καλοκαιριού να έχουμε ολοκληρώσει και το άλμπουμ. Οσο για τη δουλειά, μια τραγουδίστρια όπως εγώ ζει αποκλειστικά από τα λάιβ, η δισκογραφία πια ουσιαστικά υπάρχει για να μας δίνει υλικό γι’ αυτά. Από τη μεριά μου, πάντως, το βλέπω θετικά: το λάιβ είναι το πάρτι μου! Επιπλέον, μέσα από τις ζωντανές εμφανίσεις βελτιώνεσαι διαρκώς και έχεις πολύ πιο έντονη σχέση με το κοινό. Στο εξωτερικό παραλίγο να φύγω το 2002 (Λονδίνο), είχα μαζέψει και χρήματα κτλ. κάνοντας τρεις δουλειές, όμως τελικά δεν έγινε. Δεν πιστεύω πάντως ότι είναι εύκολο για οποιονδήποτε Ελληνα καλλιτέχνη να αναδειχθεί έξω».
Οπως πολλοί νέοι συνάδελφοί της, τέλος, έτσι κι εκείνη δηλώνει ωφελημένη από τις εφαρμογές της τεχνολογίας. «Το Facebook και το YouTube κάνουν τη δουλειά μας πολύ ευκολότερη και με λιγότερες εξαρτήσεις.
Μέσω αυτών μπορώ ακόμη και να κλείνω τα λάιβ ή να ανεβάζω κομμάτια και να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους, με τους οποίους θα συνεργαστώ πιθανώς στο μέλλον».
Η Ιντρα Κέιν εμφανίζεται το Σάββατο 13 Φεβρουαρίου στο Gazarte, Βουτάδων 32-34, Γκάζι. Ωρα έναρξης 10 μ.μ.