Χάρη στην καθοδήγηση του Τσαρλς Ολιβιέρι-Μάνροου η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, που πραγματοποιήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου στο Μέγαρο Μουσικής, αποδείχθηκε συνολικά επιτυχημένη. Η σημαντική εμπειρία του Μαλτέζου αρχιμουσικού στο τσεχικό ρεπερτόριο, λόγω της θητείας του στην Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Σλοβακίας αλλά και στη Φιλαρμονική της βόρειας Τσεχίας, αξιοποιήθηκε ιδιαίτερα στην Εβδομη Συμφωνία του Ντβόρζακ.
Ηδη από το πρώτο μέρος προβλήθηκε με αρκετή σαφήνεια η πληθώρα των θεματικών ιδεών, οι οποίες εμφανίζονται σε διάφορες ομάδες οργάνων, συνθέτοντας το συναρπαστικό τελικό αποτέλεσμα. Σβέλτες ταχύτητες και ευκρίνεια στην άρθρωση βοήθησαν. Το λυρικό δεύτερο μέρος ωφελήθηκε σημαντικά από τις σολιστικές συνεισφορές των ξύλινων πνευστών της ορχήστρας, ενώ το φωτεινό τρίτο διέθετε την προσδοκώμενη ορμή. Στο τελευταίο μέρος η μετάβαση από τη δραματική αρχή στο λυρικό ενδιάμεσο τμήμα και, τελικά, στη γιορταστική κατάληξη, πραγματοποιήθηκε με σαφή και συντονισμένο ήχο στα έγχορδα, γεγονός που συνέβαλε αποφασιστικά στην τελική θετική εικόνα.
Η συναυλία ξεκίνησε με το «προανάκρουσμα» στους «Πέντε Ψαλμούς του Δαυίδ», έργο για τέσσερις μονωδούς, μεικτή χορωδία και ορχήστρα του Ανδρέα Νεζερίτη (1946). Η ορχήστρα απέδωσε με εστιασμένο ήχο την πορεία από τα μυστικιστικής διάθεσης πρώτα μουσικά μέτρα στη λαμπρή κορύφωση και την τελική αποφόρτισή της.
Το πρώτο μέρος της βραδιάς ολοκληρώθηκε με τη θαυμάσια απόδοση του Κοντσέρτου για φλάουτο σε μι ελάσσονα του Σαβέριο Μερκαντάντε από τον εικοσάχρονο Στάθη Καραπάνο. Ωραίος και στρογγυλός ήχος, καλή τεχνική, δεξιοτεχνική ασφάλεια, αλλά κυρίως αίσθηση της χάρης και της κομψότητας που χαρακτηρίζουν αυτή τη μουσική, επέτρεψαν μία ερμηνεία στην οποία κυριάρχησαν το χαμόγελο και η θετική διάθεση.
Η ορχήστρα στήριξε, αφήνοντας τον πρώτο λόγο στον σολίστα.
Το απόγευμα της επομένης στο Κέντρο Επισκεπτών του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος οι πιανίστριες Δανάη και Κυβέλη Ντέρκεν, καλλιτεχνικές διευθύντριες του Διεθνούς Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου, απέδωσαν με συναρπαστικό τρόπο την «Ιεροτελεστία της άνοιξης» του Στραβίνσκι, στην εκδοχή της για πιάνο, τέσσερα χέρια. Παρά τις λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες του χώρου, οι νεαρές ερμηνεύτριες παρέμειναν άριστα συντονισμένες και ερμήνευσαν με ακρίβεια, νεύρο και δύναμη την εμβληματική αυτή σύνθεση του μουσικού μοντερνισμού, αναδεικνύοντας εξίσου την αγριότητα όσο και την τρυφερότητα της μουσικής.