Ισως το σημαντικότερο να ήταν ότι ο Χαράλαμπος Αγγελόπουλος βρήκε τη δική του φωνή σε έργα τόσο πολυπαιγμένα και τόσο πολυηχογραφημένα, όσο οι τέσσερις συν τέσσερις «Αυτοσχεδιασμοί» του Φραντς Σούμπερτ, τους οποίους απέδωσε την 1η Μαρτίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος».
Ο Αγγελόπουλος προσδιόρισε με μεγάλη ευαισθησία τη διάθεση καθεμιάς από τις οκτώ μικρογραφίες, χωρίς να παραβλέπει τις συχνά τελείως διαφορετικές επιμέρους ατμόσφαιρες στο πλαίσιο του ίδιου «Αυτοσχεδιασμού». Βασικό στοιχείο των ερμηνειών του ήταν η πλαστικότητα, απόρροια αφενός της μεγάλης ευελιξίας στον χειρισμό του χρόνου, αφετέρου ενός πλούσιου εύρους δυναμικής. Πάνω απ’ όλα, είχε κανείς την αίσθηση ότι όλες οι επιλογές πήγαζαν από το μουσικό κείμενο και στόχευαν αποκλειστικά στην ανάδειξή του, μακριά από αυτάρεσκους μανιερισμούς και επιδείξεις τεχνικής, οι οποίες ειδικά στον Σούμπερτ δεν έχουν καμία θέση.
Η βραδιά ξεκίνησε με το σύντομο Σκέρτσο σε σι ύφεση μείζονα, αρ. 1, το οποίο ο Αγγελόπουλος απέδωσε με χάρη, ελαφράδα και παιχνιδιάρικη διάθεση. Ακολούθησαν οι τέσσερις «Αυτοσχεδιασμοί», έργο 142. Θα ξεχώριζε κανείς την ερμηνεία του δεύτερου, σε λα ύφεση μείζονα, για το βαθύ της συναίσθημα, όπως επίσης την ανάγνωση του αμέσως επόμενου σε σι ύφεση μείζονα, για την ξεχωριστή πλαστικότητα και τη ρευστή μελωδική γραμμή στις παραλλαγές του βασικού θέματος.
Στο ίδιο υψηλό επίπεδο ήταν οι τέσσερις «Αυτοσχεδιασμοί», έργο 90. Στον δεύτερο, σε μι ύφεση μείζονα, ο πιανίστας αξιοποίησε τα δεξιοτεχνικά στοιχεία με μοναδικά εκφραστικό τρόπο, ενώ ο τρίτος, αυτή η λυρική σερενάτα σε σολ ύφεση μείζονα, στάθηκε η πιο ποιητική στιγμή της βραδιάς. Ο Αγγελόπουλος απέδωσε τη βαθιά νοσταλγική της διάθεση χωρίς να καταφύγει σε εύκολο συναισθηματισμό. Εξοχος και ο τελευταίος «Αυτοσχεδιασμός», σε λα ύφεση μείζονα, με τις ενδιαφέρουσες εναλλαγές διαθέσεων ανάμεσα στα τμήματα που τον απαρτίζουν. Η συναυλία έκλεισε με το έκτο «Βαλς-καπρίτσιο» από το έργο «Εσπερίδες της Βιέννης» του Λιστ, βασισμένο σε έργα του Σούμπερτ.
Δεν ήταν όλα τέλεια. Ομως ήταν μία βραδιά που άφηνε ένα αίσθημα ανάτασης χάρη σε έναν πιανίστα με καλό γούστο, ο οποίος καταλάβαινε τι έπαιζε και τι επιθυμούσε να εκφράσει ο συνθέτης μέσα από τη συγκεκριμένη μουσική. Μια βραδιά με χαρακτήρα.