«Ενας πολυεπίπεδος χώρος για πολυεπίπεδα μυαλά». Αυτό είναι ένα από τα (μπόλικα) μότο που έχει σχετικά με το Gazarte ο Λεωνίδας Πετρόπουλος, συνιδιοκτήτης της οικογενειακής επιχείρησης «και πολλά άλλα», όπως μου λέει γελώντας, καθώς πίνουμε τον καφέ μας στο ηλιόλουστο roof stage του μαγαζιού. Τέτοια ώρα το Gazarte είναι κλειστό και για να πω την αλήθεια άδειο φαντάζει πολύ μεγάλο· άλλωστε μετά τη ριζική ανακαίνιση που έγινε στην ταράτσα το περασμένο καλοκαίρι –ουσιαστικά γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο από την αρχή όπως μου λέει ο κ. Πετρόπουλος– ο χώρος διπλασιάστηκε, αποτελώντας πια την αιχμή των δραστηριοτήτων του διώροφου στεκιού που βρίσκεται στην άκρη της πλατείας στο Γκάζι. Το βράδυ, πάντως, η εικόνα αλλάζει με τον κόσμο να απολαμβάνει το ποτό του ανάμεσα στις ελιές, συνοδεία (συνήθως) τζαζ ρυθμών, με θέα την Ακρόπολη.
«Πιστεύω πως πρέπει να ανανεώνεσαι συνεχώς και να προσφέρεις καινούργια πράγματα. Αν αφήσεις το κοινό σε αφήνει κι αυτό» προσθέτει άλλο ένα μότο ο συνομιλητής μου, ο οποίος επιδιώκει τον εμπλουτισμό του προγράμματος με ζωντανές εμφανίσεις σπουδαίων μουσικών τόσο στο roof όσο και στο παλιότερο –και πιο συναυλιακό– theater stage του Gazarte. Είναι όμως η εποχή ευνοϊκή για να προσκαλεί κανείς μεγάλα ονόματα στην Ελλάδα – ειδικά σε χώρους εκ των πραγμάτων περιορισμένους; «Η αλήθεια είναι πως τα έσοδα από αυτή τη δραστηριότητα είναι ανύπαρκτα. Συχνά μπαίνεις και μέσα. Ο κόσμος απλά δεν έχει να ξοδέψει, οπότε αναγκαστικά προσφέρεις το χαμηλότερο δυνατό εισιτήριο και εύχεσαι στο τέλος να υπάρξει προσέλευση για να βγει ο λογαριασμός. Το να φέρεις το τάδε ή το δείνα όνομα είναι το μόνο εύκολο. Αν πληρώσεις κάποιον, θα έρθει. Το ζήτημα είναι πως αυτό εσένα μπορεί να σε χρεοκοπήσει…».
Ο 30άρης Λεωνίδας Πετρόπουλος, όπως και άλλοι άνθρωποι της ηλικίας του, είναι διατεθειμένος να πάρει (σε λογικά πλαίσια) το όποιο επιχειρηματικό ρίσκο, προκειμένου να κάνει, όπως λέει, αυτό που αγαπά. Αλλωστε το Gazarte είναι οικογενειακή υπόθεση: «Εδώ μέσα δεν έχει μπει designer, διακοσμητής, αρχιτέκτονας. Τα πάντα έχουν σχεδιαστεί από τον πατέρα μου που είναι και η ψυχή του μαγαζιού. Εγώ κλείνω τις συναυλίες, είμαι ο γραφίστας, κάνω τα ραδιοφωνικά σποτ. Η μητέρα μου ασχολείται με τη γραμματειακή δουλειά κ.ο.κ. Η παροχή υπηρεσιών είναι δύσκολη υπόθεση, ειδικά όταν δεν θέλεις να ρίξεις την ποιότητα».
Από την κουβέντα με τον κ. Πετρόπουλο αυτό που γίνεται φανερό, είναι πως ο μόνος τρόπος για έναν (έντιμο) επιχειρηματία του χώρου να βγει όρθιος από την κρίση, είναι να ποντάρει στο κοινό, χτίζοντας τη σχέση μαζί του.
Το περίφημο «κοινό»
Υπάρχει όμως αυτό το περίφημο «κοινό» και πόσους μπορεί να συντηρήσει; «Πρόπερσι είχαμε φέρει τους 2Cellos στην Τεχνόπολη. Σχήμα τρομερό μουσικά και με διεθνή επιτυχία, όμως ελάχιστα γνωστό στην Ελλάδα. Ημασταν πολύ ενθουσιασμένοι και ετοιμάσαμε μια μεγάλη παραγωγή, με εξέδρες, οθόνες, πυροτεχνήματα κ.τ.λ. Και μόλις το γνωστοποιούμε, ανακοινώνεται για την ίδια μέρα συναυλία των James –που όλοι ξέρουμε τι σημαίνει James στην Ελλάδα– στο Θέατρο Βράχων. Και λέω την πατήσαμε. Κι όμως έγινε sold out. Οσο για τους James, έγινε και εκεί προφανώς sold out. Θέλω να πω, πως σε μια μεγαλούπολη όπως η Αθήνα, το κοινό υπάρχει, πρέπει όμως να του προσφέρεις και την κατάλληλη υπηρεσία».
Το Gazarte, πάντως, δεν είναι μόνο οι συναυλίες και το μπαρ της ταράτσας. Στο ισόγειο του κτιρίου υπάρχει ακόμα η αίθουσα του σινεμά και ένα μικρό art βιβλιοπωλείο, ενώ η πολυσχιδής του δραστηριότητα επεκτάθηκε φέτος και στο θέατρο. Η πρώτη παραγωγή, το «21» του Αρη Μπινιάρη γνώρισε μεγάλη επιτυχία (αυτές τις μέρες επαναλαμβάνεται για 4 ακόμα παραστάσεις –3,10,17,24/4– ενώ από τη νέα σεζόν ετοιμάζονται και άλλες παραγωγές για το πετρόχτιστο theater stage, «πάντα με γνώμονα να παίζουμε στην Α΄ Εθνική», όπως συμπληρώνει χαρακτηριστικά ο κ. Πετρόπουλος.