Ωραίοι και οι σύγχρονοι εκπρόσωποι, όμως, όπως συνηθίζουμε να λέμε, «ο παλιός είναι αλλιώς». Ειδικά όταν μιλάμε για κλασικά, «μαύρα» μπλουζ, εκεί οι εμπειρίες και ο χαρακτήρας που χτίζονται με τα χρόνια αποτελούν στοιχεία σχεδόν επιβεβλημένα. Ο 73χρονος Boo Boo Davis, τον οποίον είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν όσοι βρέθηκαν τις προηγούμενες μέρες στο Half Note (κι εμείς το βράδυ της Παρασκευής), μοιάζει να ενσαρκώνει τον ορισμό των παραπάνω.
Η φωνή του βγαίνει σεντόρεια και αβίαστη καθώς τραγουδά τους παλιούς σκοπούς του Μισισιπή, ελαφρώς ηλεκτρισμένους, αλλά επί της ουσίας αναλλοίωτους από την εποχή των μουσικών-μύθων του Δέλτα. Τρυφερές ερωτικές ιστορίες, επιβλητικές, όμοιες με θρησκευτικούς ύμνους, επικλήσεις, σκοτεινές μπαλάντες με αναφορές στην αμαρτία και στον θάνατο· όλα αυτά μέσα σε έναν συναρπαστικό διάλογο κιθάρας και φυσαρμόνικας, βγαλμένον κατευθείαν από τα υγρά μπαρ του αμερικανικού Νότου.
Προφανώς και ένας καλλιτέχνης αυτής της ηλικίας φτάνει μέχρι την Ελλάδα –ως μέρος μεγαλύτερης περιοδείας φυσικά– κυρίως για τα χρήματα. Είναι συναρπαστικό, ωστόσο, να βλέπεις πως η ενεργητικότητα και η ζωντάνια της φωνής του είναι ικανή να μεταφέρει αυτή την τόσο μακρινή σε εμάς ηχητική ατμόσφαιρα, η οποία συντηρείται –για πόσο άραγε ακόμα;– από μερικούς τέτοιους μάστορες του είδους. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί και αξιόλογοι νέοι εκπρόσωποι των «μαύρων» μπλουζ, τόσο στην Αμερική όσο και αλλού. Η προσέγγισή τους, ωστόσο, φυσιολογικά επηρεασμένη από τις σύγχρονες μουσικές εξελίξεις, είναι αδύνατον να μεταφέρει ατόφια την κληρονομιά των παλιών δασκάλων. Παρακολουθώντας από κοντά τον Boo Boo Davis, σκεφτόμουν ακριβώς αυτό: το ειδικό βάρος μιας μουσικής ιστορίας που χάνεται…