Αναμενόμενα επιτυχημένη υπήρξε η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 18 Μαρτίου. Το πρόγραμμα περιλάμβανε έργα με τα οποία η ορχήστρα είναι εξοικειωμένη, ενώ η προσεγμένη, γεμάτη ενέργεια, μουσική διεύθυνση του Γιώργου Βράνου δεν άφησε χώρο για μείζονες αστοχίες.
Ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο προγραμματίζεται το ρεπερτόριο της πρώτης ορχήστρας της χώρας είναι το γεγονός ότι κατά τα τελευταία επτά χρόνια το Κοντσέρτο για τσέλο του Ανρί Ντιτιγιέ έχει ακουστεί τρεις φορές, περισσότερες από κάθε άλλο δημοφιλέστερο κοντσέρτο για τσέλο, πιθανότατα δε συχνότερα από κάθε κοντσέρτο γενικώς. Σίγουρα περισσότερο από οποιοδήποτε έργο Ελληνα συνθέτη, από τον Μάντζαρο έως τους σύγχρονους. Το διηύθυνε ο Βύρων Φιδετζής στο Ηρώδειο το 2009, ο Βασίλης Χριστόπουλος στο Μέγαρο το 2013 και φέτος πάλι ο Γιώργος Βράνος. Ασφαλώς, η επιλογή αυτή σχετίζεται με τη συνεργασία της Κρατικής με τη γαλλική πρεσβεία και το γαλλικό ινστιτούτο αλλά και με τη συμπλήρωση φέτος 100 χρόνων από τη γέννηση του συγκεκριμένου συνθέτη. Ωστόσο, στοιχειώδης ενημέρωση θα επέτρεπε την επιλογή άλλου αξιόλογου έργου του ιδίου.
Το Κοντσέρτο που φέρει προμετωπίδα δανεισμένη από τα «Ανθη του κακού» του Μποντλέρ απέδωσε υποδειγματικά η Εμανουέλ Μπερτράν στη δεύτερη συνεργασία της με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Πέρυσι, στο Κοντσέρτο του Ολιβιέ Γκράιφ, είχε ξεχωρίσει κυρίως ο ρωμαλέος ήχος της. Φέτος, στο έργο του Ντιτιγιέ δόθηκε η ευκαιρία να αναπτύξει πολύ μεγαλύτερη παλέτα δυναμικής και ηχοχρωμάτων, επιδεικνύοντας άριστο έλεγχο της τεχνικής του οργάνου και των εκφραστικών του δυνατοτήτων.
Η «Τραγική εισαγωγή» του Μπραμς και η Πέμπτη Συμφωνία του Τσαϊκόφσκι διαθέτουν τις προδιαγραφές να ενθουσιάσουν το ακροατήριο. Ο Γιώργος Βράνος αξιοποίησε τα χαρακτηριστικά τους στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της ορχήστρας και πέτυχε το καλύτερο αποτέλεσμα. Η επεξεργασία του εμβατηρίου της Πέμπτης και η ανάδειξη των μετασχηματισμών του από τραγικό και πένθιμο σε θριαμβικό, χαρακτηρίστηκε από σαφήνεια. Η διαύγεια στο σώμα των εγχόρδων διατηρήθηκε στις μεγαλειώδεις κλιμακώσεις, ενώ συνολικά η ερμηνεία διέθετε παλμό και ξεχείλιζε από ενέργεια, χάρη σε καλά υπολογισμένες ταχύτητες και πλαστικότητα στη δυναμική. Η συνεισφορά του Κώστα Σίσκου στο κόρνο εκτιμήθηκε ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος του έργου.