Το καλύτερο ξεκίνημα προσέφερε στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών η πρεμιέρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Ηρώδειο, την Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016, με την «Αΐντα» του Τζουζέπε Βέρντι. Η πρεμιέρα υπήρξε και πάλι ύστερα από χρόνια η επίσημη έναρξη του φεστιβάλ, δημιουργώντας έναν ιδιαίτερα εορταστικό τόνο, με την προσέλευση πολλών προσωπικοτήτων. Ακόμα και η ευχάριστη θερμοκρασία της βραδιάς συνέβαλε στην επιτυχία και στην ικανοποίηση του κοινού στο κατάμεστο ωδείο.
Η νέα «Αΐντα» αντικατέστησε την παλιότερη παραγωγή της ΕΛΣ του 1991, η οποία είχε αναβιώσει και το καλοκαίρι του 2010, και είναι παραγωγή που πρωτοπαρουσιάστηκε στο αρχαίο θέατρο της Ταορμίνας (Ταυρομένιο) της Ιταλίας το 2009. Ο σκηνοθέτης Ενρίκο Καστιλιόνε έχτισε μια λευκή βαθμιδωτή πυραμίδα και προέβαλε στους τοίχους της σκηνής αιγυπτιακές τοιχογραφίες, επιστρέφοντας έτσι, με τη χρήση της πιο προηγμένης ψηφιακής τεχνολογίας, στην παλαιότερη αντίληψη του «επίπεδου» ζωγραφικού σκηνικού. Οι αιγυπτιακές ενδυμασίες της Σόνια Καμεράτα ήταν εξαιρετικά καλαίσθητες και ιστορικά πειστικές, και συνέβαλαν ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη σκηνική επιτυχία της παράστασης.
Καθώς, βέβαια, το ελληνορωμαϊκό Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού έχει πολύ στενότερη σκηνή από το ελληνικό θέατρο της Ταορμίνας, η πυραμίδα εδώ είχε τη μορφή μνημειακών βαθμίδων, που οδηγούσαν στις εισόδους της σκηνής. Οι βαθμίδες χρησιμοποιήθηκαν για την εντυπωσιακή διάταξη των χορωδιών στις σκηνές θριάμβου, που ήταν εξαιρετικά μεγαλοπρεπείς και οπωσδήποτε στατικές. Βέβαια, σε εποχές λιτότητας δεν προβλέπονται πολυπληθείς παρελάσεις από ηθοποιούς και χορευτές, και γενικά η κίνηση, αρκετά συμβατική, δεν στάθηκε το δυνατό σημείο της παράστασης. Το δράμα αποδόθηκε κυρίως από τη μουσική.
Η ορχήστρα
Υπό τη διεύθυνση του Μύρωνα Μιχαηλίδη, η ορχήστρα της ΕΛΣ κέρδισε απολύτως τις εντυπώσεις, όπως και η χορωδία, σε διδασκαλία Αγαθάγγελου Γεωργακάτου. Εξαιρετικές εμφανίσεις έκαναν οι Ελληνες μονωδοί σε σκηνές που ξεχώρισαν ακόμα περισσότερο μέσα στο γενικά καλό σύνολο. Τέτοια ήταν η Β΄ σκηνή της Α΄ πράξης, στον Ναό του Ηφαίστου, όπου θαυμάσαμε την εκπληκτικής καθαρότητας και ορθοτονίας Πρωθιέρεια της μεσοφώνου Λένιας Ζαφειροπούλου, τον κραταιό Αρχιερέα Ράμφι του στιβαρού βαθύφωνου Τάσου Αποστόλου, τη χορωδία, αλλά και τις αιθέριες χορεύτριες του μπαλέτου της ΕΛΣ, στην ομολογουμένως πιο επιτυχημένη από τις πολλές χορογραφίες της βραδιάς.
Η δυνατότητα που προσφέρει το Ηρώδειο για «έσωθεν» χορωδίες και ορχήστρες είναι πάντοτε ένα «συν» για πολλές παραστάσεις. Στη σκηνή του θριάμβου, στη Β΄ πράξη, η εσωτερική «μπαντίνα», οι μακριές «αιγυπτιακές» τρομπέτες στη σκηνή και τα χάλκινα πνευστά στην ορχήστρα δημιουργούσαν ένα εντυπωσιακό «στερεοφωνικό» ακρόαμα χάλκινων πνευστών από τρεις διαφορετικές πηγές. Στη Γ΄ πράξη, κορυφαία δραματική στιγμή υπήρξε ο διάλογος μεταξύ Αμονάσρο και Αΐντα, που υποδύθηκαν ο εξαιρετικός βαρύτονος Αρης Αργύρης και η υψίφωνος Τσέλια Κοστέα.
Η τελευταία υπήρξε πραγματικά η λαμπερή πρωταγωνίστρια της βραδιάς, με εξαιρετική ερμηνεία, σκηνική και φωνητική. Την αντεράστρια Αμνέριδα ερμήνευσε η Γαλλορωσίδα μεσόφωνος Ελενα Γκαμπούρι, η οποία είχε μια δυσκολία να ακουστεί πάντοτε καθαρά στον χώρο. Ο Ιταλός τενόρος Βάλτερ Φρακάρο, καλλιτέχνης διεθνούς κύρους που αντικατέστησε τελευταία στιγμή τον ασθενήσαντα Ντάριο ντι Βιέτρο, δεν τα έδωσε όλα από την πρώτη βραδιά. Εντυπωσίασε με τις κρατημένες κορώνες του, λιγότερο με τη συνολική ομοιογένεια της ερμηνείας του.