Το λαμπερό ταλέντο του 33χρονου πιανίστα Βασίλη Βαρβαρέσου δεν κρύβεται. Ωστόσο, ορισμένες φορές έχει κανείς την αίσθηση ότι παγιδεύεται στις ίδιες του τις ευκολίες. Οπως κατά τη συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 20 Μαΐου στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής», στην οποία ο Βαρβαρέσος υπήρξε σολίστ στο πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο του Τσαϊκόφσκι. Ξεκίνησε απολύτως εντυπωσιακά, ανταποκρινόμενος στον μεγαλόπρεπο χαρακτήρα της μουσικής. Ο μεγάλος, καθαρός, λαμπερός ήχος του και ο εξίσου γενναιόδωρος σχηματισμός φράσεων παρέσυραν και την ορχήστρα υπό τον Γερμανό αρχιμουσικό Εκχαρτ Βίτσικ σε μια υψηλού επιπέδου ερμηνεία. Μετά, ήρθαν οι πρώτες γοργές δεξιοτεχνικές παράγραφοι. Κι ενώ ο πιανίστας διαθέτει όλα τα προσόντα για την άριστη απόδοσή τους, επέλεξε υπερβολικές ταχύτητες, όπως κάνει συχνά, οι οποίες ούτε το έργο ωφελούν ούτε τον ίδιο ευνοούν. Η δεξιοτεχνική άνεση που διαθέτει και η καλή του τεχνική φάνηκαν άριστα στο μέρος ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, που ολοκληρώνει το πρώτο μέρος του Κοντσέρτου. Αυτό αρκούσε.
Στο δεύτερο μέρος ο Βαρβαρέσος ανέδειξε τον λυρισμό της μουσικής χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς και συνομίλησε με επιτυχία με τα διάφορα όργανα της ορχήστρας που διαθέτουν σολιστικές φράσεις. Στο τρίτο μέρος επανήλθε η αρχική διάθεση, η οποία, χωρίς να καταλήξει πομπώδης, απέδωσε την εγγενή μεγαλοπρέπεια της μουσικής. Συνολικά, μια εντυπωσιακή ερμηνεία, που με λίγο μεγαλύτερη εγκράτεια θα μπορούσε να είναι άριστη.
Η συναυλία ξεκίνησε με το έργο «Νόστος Ι» του Χρήστου Σαμαρά, σύνθεση η οποία αξιοποίησε το σύνολο των δυνάμεων της μεγάλης ορχήστρας την οποία προβλέπει ο συνθέτης, ειδικά δε τα κρουστά όργανα. Το έργο αποτελείται από αρκετές ενότητες και, όπως σημειώνει ο Σαμαράς στο έντυπο πρόγραμμα, «εμπεριέχει κολάζ στοιχείων». Αυτά εκτείνονταν από σπαράγματα δημοτικών σκοπών έως μελωδίες του Χατζιδάκι, μνήμες βυζαντινής μουσικής και τον εθνικό μας ύμνο στο πλαίσιο μιας μουσικής γλώσσας που στηριζόταν στα έγχορδα και δημιουργούσε μια συναισθηματικά υπέρμετρα φορτισμένη ατμόσφαιρα.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με την πρώτη Συμφωνία του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Η ερμηνεία στηρίχτηκε σημαντικά στις σολιστικές επιδόσεις μεμονωμένων μουσικών της ορχήστρας, αλλά και στην εναργή μουσική διεύθυνση του Βίτσικ, ο οποίος πρόβαλε τη δομή του νεανικού έργου αλλά εξίσου τον λυρισμό και τους χαρακτηριστικούς μηχανιστικούς ρυθμούς.