Σχεδόν 30 χρόνια στην όπερα και στο κλασικό ρεπερτόριο, σε πρωταγωνιστικούς ρόλους στη Λυρική Σκηνή, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και σε μεγάλα θέατρα του εξωτερικού, ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος έχει παράλληλα πλούσια δισκογραφία, διακρίσεις και μετάλλια. Τώρα χαίρεται για ένα ακόμη.
Απέσπασε από την Academie du Disque Lyrique τον «Χρυσό Ορφέα 2016». Ο «Χριστόγιαννης», όπως αποκαλούν τον Ελληνα λυρικό βαρύτονο, έλαβε πριν από λίγες ημέρες το βραβείο Γκαμπριέλ Φορέ του «καλύτερου ερμηνευτή γαλλικών τραγουδιών» για την ηχογράφηση των τραγουδιών του Μπενζαμέν Γκοντάρ (Εταιρεία «Aparte», διανομή «Harmonia Mundi»).
Πολυετής εργασία
Πρόκειται για βραβεία που δίνονται σε διάφορους τομείς ηχογράφησης της κλασικής μουσικής. Ανάμεσα στους βραβευθέντες είναι οι Πλάσιντο Ντομίνγκο, Τερέζα Μπεργκάνθα, Ρίτσαρντ Μπόνιντζ κ.ά.
Πρόκειται για ένα βραβείο ερμηνείας γαλλικών μελοντί, κλασικών τραγουδιών κατ’ αντιστοιχία με τα γερμανικά λίντερ, σε έναν Ελληνα τραγουδιστή. «Είναι η καταξίωση μιας πολυετούς εργασίας στη Γαλλία», λέει στην «Κ» ο ερμηνευτής που εδώ και τέσσερα χρόνια ξεκίνησε σειρά ηχογραφήσεων γαλλικής μουσικής. Τραγουδιών και όπερας 17ου και 18ου αιώνα με το Κέντρο Μουσικής Μπαρόκ των Βερσαλλιών καθώς και του 19ου αιώνα με το Κέντρο Γαλλικής Ρομαντικής Μουσικής της Βενετίας.
Περνώντας τον περισσότερο χρόνο του σε ένα αεροπλάνο και στη Γαλλία (παλιότερα στη Γερμανία), γνωρίζει καλά τι σημαίνει Ελληνας καλλιτέχνης στο εξωτερικό. «Αυτό που αναγνωρίζεται έξω είναι κυρίως το ταλέντο που έχουν πολλοί Ελληνες μουσικοί κι όχι τόσο η σπουδή. Γι’ αυτό όσοι πηγαίνουν στο εξωτερικό συμπληρώνουν τα εφόδια που έχουν. Πάντως, οι νέοι καλλιτέχνες αντιμετωπίζονται με μεγάλη εκτίμηση». Πόσο επηρέασε η κρίση τις σχέσεις; «Πριν από ενάμιση-δύο χρόνια υπήρχε ένα έντονο κλίμα, μια εικόνα που διαμορφώθηκε κυρίως από τον εκεί Τύπο. “Οι ζήτουλες Ελληνες”. Εντύπωση που ανατρέπεται μόλις ξεκινήσει η δουλειά. Η υπευθυνότητα, η προετοιμασία και ο τρόπος εργασίας του Ελληνα μουσικού ή ερμηνευτή, τους κόβει τον βήχα».
Επιφυλάξεις
Για την εξέλιξη του λυρικού τραγουδιού στη χώρα είναι επιφυλακτικός. «Δεν είναι το κτίριο που κάνει τη διαφορά αλλά η νοοτροπία. Η συνέπεια είναι ένα πρόβλημα στη χώρα». Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η νοοτροπία. «Οι Ελληνες που τραγουδούν στο εξωτερικό βλέπουν ότι οι συνάδελφοί τους που τραγουδούν μόνο στο εσωτερικό είναι σε ένα κλικ διαφορετικού κόσμου. Εδώ μπορείς να εργαστείς με ένα ποσοστό προσπάθειας έως 60%-70%. Εξω οφείλεις να ξεπεράσεις το 60% και πάνω. Στην Ελλάδα κυριαρχεί η νοοτροπία του “εντάξει” και έτσι όλα γίνονται στο περίπου».
Υπάρχουν όμως και άλλες πλευρές του Τάση Χριστογιαννόπουλου. Του συνθέτη από το 2002, με έργα του που έχουν παιχτεί στην Ελλάδα αλλά και στη Γερμανία, στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στη Βουδαπέστη κ.α. Επίσης, οι συνεργασίες με Ελληνες δημιουργούς (Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Κυπουργός, Μικρούτσικος, Κουρουπός, κ.ά). Πριν από λίγες ημέρες συμμετείχε στη συναυλία του Νίκου Κυπουργού, το Σάββατο θα τραγουδήσει στην παράσταση του Χρήστου Λεοντή στο Μουσείο Καζαντζάκη, στις 28 και 31/7 πρωταγωνιστεί στην όπερα «Λεόντιος και Λένα» του Κορνήλιου Σελαμσή στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ. «Οταν ασχολείσαι με την όπερα και ζεις κυρίως στο εξωτερικό, περνάς τον περισσότερο καιρό της ζωής σου μιλώντας μια ξένη γλώσσα. Ομως, αλλιώς δονείται το κορμί σου λέγοντας “σ’ αγαπώ” και αλλιώς “I love you” ή “Ti amo”».
Στην όπερα ξεχωρίζει ρόλους όπως των: Μάκμπεθ, Αμλετ, Πόζα. Θα ήθελε να παίξει επίσης τον Ιάγο στον «Οθέλο» του Βέρντι και να τραγουδήσει Βάγκνερ. Ποια είναι η γνώμη του για το φλερτ της όπερας με τη μουσική βιομηχανία; «Η όπερα δεν φλερτάρει απλώς, έχει δεσμό πια με τη βιομηχανία θεάματος. Η εικόνα συχνά λειτουργεί εις βάρος της μουσικής». Κατανοεί την ανάγκη των θεάτρων να προσελκύσουν νέο κοινό, αλλά διαφωνεί: «η όπερα είναι μουσική, όχι σάουντρακ μιας εικόνας ή μιας δράσης».
Πολλά ανεβάσματα ακολουθούν την αποδόμηση, παίζοντας με τα όρια των καλλιτεχνών. «Η όπερα άνθισε τον 18ο και 19ο αιώνα γιατί ήταν ένα γεγονός της κοινωνίας. Σήμερα η κοινωνία ζει με διαφορετικούς ρυθμούς. Η όπερα ανήκει σε μια άλλη εποχή, αλλά η ζωντανή έκφραση των συναισθημάτων παραμένει διαχρονική. Θεωρώ σημείο παρακμής την κοινωνία που δεν αντέχει την ατόφια έκφραση των συναισθημάτων και θέλει να την οπτικοποιήσει ή να την αποδομήσει».
Ο ρόλος της αφίσας
Μας προτρέπει να δούμε την πορεία του είδους μέσα από τις αφίσες. «Τον 19ο αιώνα οι αφίσες ανέφεραν με μεγάλα γράμματα το όνομα του δημιουργού, από κάτω τους τραγουδιστές και με πολύ μικρά γράμματα αυτόν που είχε τη σκηνική επιμέλεια. Στα μέσα του 20ού αιώνα, μικραίνει το όνομα του συνθέτη και μεγαλώνει του τραγουδιστή. Στις αρχές του 21ου αι., αναφέρονται με μικρά γράμματα ο συνθέτης, οι τραγουδιστές, ενώ προβάλλονται περισσότερο ο σκηνοθέτης, ο χορογράφος, ο φωτιστής. Ο,τι έχει σχέση με το θέαμα κι όχι το ίδιο το έργο».