Ο σήμα κατατεθέν ήχος των Muse κατέκλυσε την πλατεία Νερού

Ο σήμα κατατεθέν ήχος των Muse κατέκλυσε την πλατεία Νερού

1' 49" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το κοινό, από σχετικά νωρίς, μετριόταν σε δεκάδες χιλιάδες. Το περασμένο Σάββατο, κάτω από τον καυτό ήλιο του Ιουλίου, όλο αυτό το πλήθος συγκεντρώθηκε στην πλατεία Νερού του Φαλήρου για ένα και μόνο λόγο: για να δει ζωντανά τους Muse, μία από τις κορυφαίες ροκ μπάντες στον πλανήτη, στην επιστροφή της έπειτα από εννέα χρόνια στη χώρα μας για τη δεύτερη ημέρα του Eject Festival. Και βέβαια σε αυτά τα εννέα χρόνια έγιναν πολλά. Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ «Black Holes and Revelations» και την τουρνέ που ακολούθησε, οι Muse εκτοξεύθηκαν στη στρατόσφαιρα της ροκ σκηνής. Εγιναν headliners στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου και, ενώ μουσικά συνέχισαν να παράγουν στο ίδιο μοτίβο, η συναυλιακή τους περφόρμανς πέρασε σε τελείως άλλο επίπεδο.

Ζέσταμα, φυσικά, δεν χρειαζόμασταν με τέτοιο λιοπύρι, ωστόσο οι ανερχόμενοι Τemples και οι πολύ πιο έμπειροι Unkle, αμφότεροι από τη Βρετανία, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εκπληρώσουν τουλάχιστον τη μεταφορική έννοια του όρου. Ειδικά οι δεύτεροι, με το νεοψυχεδελικό τους στυλ και τον κάπως πιο «σκληρό» ήχο, άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις και χειροκροτήθηκαν θερμά από ένα κοινό όλο και πιο ανυπόμονο. Τελικά, με το ρολόι να δείχνει 10.15 μ.μ. και τη ζέστη να έχει κάπως υποχωρήσει, οι Muse ανέβηκαν στη σκηνή, εν μέσω γενικής αποθέωσης.

Παραμορφωμένες κιθάρες, ηλεκτρονικοί οργασμοί, επιβλητικό μπάσο και κρουστά που οδηγούν τις συνθέσεις: ο μοναδικός, σήμα κατατεθέν, ήχος των Μuse μάς κατέκλυσε μεμιάς, ενώ η φωνή του Ματ Μπέλαμι ανεβοκατέβαινε τις οκτάβες με τη χαρακτηριστική του άνεση. Αλλωστε, οι κορυφαίοι σημερινοί εκπρόσωποι του «οπερατικού» ροκ, είδους στο οποίο μεγαλούργησαν πριν από μερικές δεκαετίες οι συμπατριώτες τους Queen, έχουν στο ρεπερτόριό τους ένα σωρό «ύμνους» που μπορούν να ξεσηκώσουν ακόμη και τον πιο συγκρατημένο ακροατή· «Plug in Baby», «Hysteria», «Supermassive Black Ηole», «Starlight», «Τime Is Running Out» κ.ο.κ. – ήταν όλα εκεί για να προκαλέσουν ενθουσιασμό και ατελείωτο…χοροπηδητό ακόμη και εκατοντάδες μέτρα μακριά από τη σκηνή.

Από τις καλύτερες, τέλος, στιγμές του σόου, η δεκάλεπτη μυσταγωγία του «Globalist», με τα ντραμς του Ντόμινικ Χάουαρντ να ορμούν σχεδόν βάρβαρα –υπέροχα δηλαδή– ξανά και ξανά πάνω στο πιανιστικό ιντερλούδιο του Μπέλαμι. Α, και βέβαια δεν χωράει αμφιβολία πως το «Knights of Cydonia» είναι το ιδανικό κομμάτι για να κλείσεις οποιαδήποτε συναυλία. Τα άλογα έρχονται…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή