Να λοιπόν που τα έγχορδα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών μπορούν να παίξουν και ταχύτατα και άριστα συντονισμένα! Πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος, ούτε δικαιολογία να μην επαναληφθεί η εξαιρετική τους επίδοση, η οποία σημειώθηκε στο τελευταίο μέρος της Τέταρτης Συμφωνίας του Τσαϊκόφσκι υπό τη διεύθυνση του Βλαντιμίρ Ασκενάζι την 1η Αυγούστου στο Ηρώδειο.
Η ερμηνεία υπήρξε επιτυχημένη στο σύνολό της. Οχι μόνον επειδή τα έγχορδα απέδωσαν υποδειγματικά το προαναφερθέν τελευταίο μέρος ή τις νυκτές νότες του τρίτου. Ούτε επειδή ερμήνευσαν εξαιρετικά τα μέρη τους όλοι οι σολίστες-«πνευστοί» της Κρατικής, ο Γιάννης Οικονόμου (όμποε), ο αδερφός του Αλέξανδρος (φαγκότο), ο Σπύρος Μουρίκης (κλαρινέτο), ο Παναγιώτης Δράκος (φλάουτο), ο Βαγγέλης Σταθουλόπουλος (πίκολο), τα κόρνα και οι τρομπέτες.
Η ερμηνεία ξεχώρισε πάνω απ’ όλα επειδή ο Ασκενάζι ανέδειξε τη μουσική δραματουργία του δημοφιλούς έργου και διηύθυνε με ρομαντικό πάθος, όπως επίσης με σαφήνεια και ακρίβεια σε ό,τι αφορούσε τη δομή.
Σπάνια ακούει κανείς τα τύμπανα να δίνουν τόσο υπόκωφα το βήμα στο βαλς του πρώτου μέρους, προσθέτοντας διαστάσεις σε όσα αντιλαμβάνεται κανείς για τη μουσική και σε όσα επιθυμούσε να εκφράσει ο Τσαϊκόφσκι. Ανάλογες λεπτομέρειες στα υπόλοιπα μέρη επέτρεψαν την ανάγνωση να ξεχωρίσει. Κύριο έργο κατά το πρώτο μέρος της βραδιάς ήταν το Κοντσέρτο για κλαρινέτο του Μότσαρτ.
Σολίστ ήταν ο Ντμίτρι Ασκενάζι, ο οποίος δεν μετέβαλε τις εντυπώσεις που είχε αφήσει πέρυσι, πάλι με την Κρατική («Κ», 12.7.2015). Απέδωσε το Κοντσέρτο χωρίς προβλήματα, με δεξιοτεχνική άνεση, ενδιαφέροντα πρόσθετα ποικίλματα και διαβαθμίσεις δυναμικής, οι οποίες έδιναν πλαστικότητα στο παίξιμό του.
Ωστόσο, ήταν συνολικά υποτονικός, ειδικότερα σε σχέση με τον ήχο της συγκεκριμένης ορχήστρας, ενώ διαφοροποιήθηκε και αισθητικά από την ερμηνεία του πατέρα του: ενώ ο αρχιμουσικός οδηγούσε την ορχήστρα με γενναιοδωρία ως προς τον σχηματισμό των μουσικών φράσεων, επιτρέποντας σε αυτές να πάλλονται ελεύθερα, ο γιος αποδείχθηκε πολύ πιο λιτός και αυστηρός, ειδικότερα στο λυρικό δεύτερο μέρος.
Δεν επρόκειτο τόσο για αντίθεση όσο για αποκλίνουσες απόψεις. Η βραδιά ξεκίνησε με τη σύντομη εισαγωγή στα «Πλάσματα του Προμηθέα» του Μπετόβεν, που ο Ασκενάζι απέδωσε με νεύρο, ενέργεια και επιτυχημένες κλιμακώσεις.