«Αστέρια. Οι πλανήτες είναι αστέρια. Τα αστέρια της θάλασσας είναι οι αστερίες. Κοσμικά λείψανα είναι οι γαλαξίες που δεν παράγουν αστέρια. Αστροθάνατος». Η φωνή των δύο ηθοποιών του Εθνικού συγχρονίζεται με τη μουσική και συνοδεύει τα σώματα των χορευτών στη σκηνή του Ρεξ, που ενώνονται και χωρίζουν όπως τα σωματίδια της φύσης και σαν επιστήμονες σε εργαστήριο «αντιδρούν» σωματικά στις επιστημονικές θεωρίες για το Βig Bang, τη συστολή και τη διαστολή του σύμπαντος, τα ηχητικά αποσπάσματα της NASA και των διανοητών που ακούγονται στον χώρο. Ο ηχογραφημένος λόγος και η πρωτότυπη μουσική του Ζιλιέν Ταρίντ αποκτούν χειμαρρώδη μουσικότητα, που εντείνει τον ρυθμό και κάνει τους χορευτές σχεδόν να αψηφούν τους νόμους της βαρύτητας, εκτοξεύοντάς μας στον «Γαλαξία» του χορογράφου, διευθυντή του μπαλέτου της ΕΛΣ και λάτρη των ταινιών επιστημονικής φαντασίας Αντώνη Φωνιαδάκη.
Η φύση της συνεργασίας του Εθνικού Θεάτρου και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ήταν η αφορμή που οδήγησε τον κ. Φωνιαδάκη να ασχοληθεί με την έννοια της απαρχής. Την αρχή του σύμπαντος, του ανθρώπου και το νέο που προκύπτει από την ώσμωση διαφορετικών πραγμάτων. «Πάνω σε αυτή την ιδέα άρχισα να σκέφτομαι τι σημαίνει αρχή, ποιο μυστήριο υπάρχει, ποιος φόβος. Κοίταξα τι γίνεται γύρω μου και δεν ήθελα να το κάνω σε κοινωνικό επίπεδο, σε πρακτικό επίπεδο καθημερινής ζωής. Ηθελα να δω από πού προέρχονται όλα αυτά. Αν κοιτάξουμε τον ουρανό τα βράδια, φαίνεται ένα πράγμα που ακόμη δεν μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε», τονίζει ο κ. Φωνιαδάκης.
Αν και πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του μπαλέτου της ΕΛΣ, δεν ήταν τελικά δύσκολο, όπως επισημαίνει, να εντάξει τους ηθοποιούς του Εθνικού (Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Λεωνή Ξεροβάσιλα) στην ομάδα των χορευτών (ΕΛΣ και ελεύθερων επαγγελματιών) σε ρόλους διαφορετικούς από το συνηθισμένο, καθώς συμμετέχουν με χορό και λόγο στην παράσταση. Στον «Γαλαξία» του Αντώνη Φωνιαδάκη ακούγονται επίσης οι απόκοσμες, σκοτεινές συνθέσεις του Γκιέργκι Λίγκετι και οι γήινοι ρυθμοί του Ιάννη Ξενάκη που ακούσαμε ζωντανά στο δεύτερο μέρος της πρόβας, με τη χορογραφία να θυμίζει πρωτόγονη τελετουργία. Η παράσταση διακρίνεται σε τέσσερις ενότητες, το εργαστήριο, το Διάστημα, η αρχή του πλανήτη και η αρχή του ανθρώπου, που επικεντρώνεται στο ανθρώπινο σώμα και τη ζωή, χωρίς όμως αυτές να αποκτούν γραφικό ή διδακτικό χαρακτήρα.
Στον «Γαλαξία» δύο διαφορετικοί κόσμοι, του Εθνικού Θεάτρου και της ΕΛΣ, συναντώνται για πρώτη φορά, κάτι που ο κ. Φωνιαδάκης θεωρεί εξαιρετικά σημαντικό για τη στήριξη της τέχνης του χορού, χωρίς όμως να βάζει την «ταμπέλα» χοροθέατρο πίσω από το εγχείρημα. «Είναι πολύ ενθαρρυντικό και πρέπει να συνεχιστεί. Στο εξωτερικό έχουν χαθεί οι έννοιες θέατρο και χορός, δημιουργούνται νέες φόρμες και οι τέχνες αλληλοβοηθούνται», καταλήγει.
«Γαλαξίας», από 3 Νοεμβρίου, στο θέατρο Ρεξ.