Οπως πέρυσι περίπου την ίδια εποχή, έτσι και φέτος στις 21 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών προσκεκλημένος της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών ήταν ο Εσθονός αρχιμουσικός Μίκελ Κίτσον. Κι όπως πέρυσι, έτσι και φέτος επέλεξε να αρχίσει το πρόγραμμά του με ένα έργο Ελληνα συνθέτη. Την προηγούμενη χρονιά ο κόσμος του Αντίοχου Ευαγγελάτου είχε φανεί ανοίκειος στον Κίτσον. Φέτος η «Μικρασιατική Ραψωδία» του Γιάννη Κωνσταντινίδη δεν είχε καλύτερη τύχη, καθώς ο Εσθονός αρχιμουσικός δεν μπόρεσε να οδηγήσει την Κρατική σε μία ερμηνεία πέραν της αξιοπρεπούς ανάγνωσης. Ελειπαν η ζωντάνια αλλά κυρίως η πλαστικότητα και η ευελιξία στις αυξομειώσεις της ταχύτητας και των διαθέσεων που έχει ανάγκη ένα έργο το οποίο στηρίζεται στην παραδοσιακή μουσική, όπως αρκετά αντίστοιχα, γραμμένα από συνθέτες της Ανατολικής Ευρώπης. Μεμονωμένες συνεισφορές μουσικών, όπως του κλαρινετίστα Στάθη Κιοσόγλου και της φλαουτίστριας Χρυσής Πιλαφτσή, ανήκαν στα θετικά στοιχεία της ερμηνείας, όμως δεν ήταν αρκετά προκειμένου να αμβλύνουν την αδιάφορη εντύπωση.
Οπως πέρυσι έτσι και φέτος μετακλήθηκε από την Κρατική ο Γερμανός βιολονίστας Λίνους Ροτ. Επέλεξε να ερμηνεύσει το Κοντσέρτο για βιολί του Εριχ Κόρνγκολντ, έργο έντονα μελωδικό, δομημένο από μουσικά θέματα που ο συνθέτης είχε ήδη χρησιμοποιήσει με επιτυχία σε κινηματογραφικές ταινίες του στο Χόλιγουντ. Ο Ροτ επιβεβαίωσε τη θετική εντύπωση που είχε δημιουργήσει η περυσινή του εμφάνιση. Απέδωσε το Κοντσέρτο με μουσικότητα που νοηματοδοτούσε κάθε φράση, έχοντας ως σύμμαχο δεξιοτεχνία χωρίς προβλήματα καθώς επίσης έναν ήχο ωραίο, μεστό και ευχάριστα παλλόμενο, ιδανικό για το πληθωρικό και άμεσο συναίσθημα της μεταρομαντικής μουσικής του Κόρνγκολντ. Η σφριγηλή ανάγνωσή του, γεμάτη φράσεις που ανέπνεαν χωρίς βία, δεν άφησε σε κανένα σημείο περιθώριο για πλατειασμούς οι οποίοι θα αποδομούσαν τη μουσική, ενώ η πλαστικότητά του στο λυρικό δεύτερο μέρος ανέδειξε τον ονειρικό του χαρακτήρα.
Το θαυμάσιο «Κοντσέρτο για ορχήστρα» του Μπέλα Μπάρτοκ, με το οποίο ολοκληρώθηκε η βραδιά δεν φάνηκε επαρκώς προετοιμασμένο. Από την ορχήστρα και ειδικά από τα έγχορδά της, έλειπαν ο συντονισμός και η ακρίβεια που απαιτούν οι γοργές φράσεις τις οποίες ενθέτει ο Μπάρτοκ στον ιστό της μουσικής, ανάμεσα σε πιο αργές ενότητες. Δίχως τα στοιχεία αυτά αμβλύνονται το νόημα και η ένταση που επιχειρείται από τον διάλογο ανάμεσα στις μουσικές παραγράφους. Στα αργά μέρη, είχε κανείς την αίσθηση της διεκπεραίωσης, ενώ μονάχα το ζωηρό τελικό μέρος, λόγω της ταχύτητας, έδωσε το επιθυμητό αποτέλεσμα.