Αφιερωμένη στον σερ Νέβιλ Μάρινερ υπήρξε η συναυλία της Ακαδημίας του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής. Οχι μόνον επειδή ο Βρετανός βιολιστής και αρχιμουσικός, που ίδρυσε το περίφημο σύνολο, έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Νοέμβριο, αλλά κι επειδή υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής της Καμεράτας – Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής για μία χρονιά (2000/1) και στη συνέχεια επίτιμος πρόεδρός της. Η διάσημη ορχήστρα εμφανίστηκε στην Αθήνα με ένα ενδιαφέρον αλλά ισχνό πρόγραμμα, αποτελούμενο αποκλειστικά από συνθέσεις του Μπετόβεν: την Εισαγωγή στον «Κοριολανό» ακολούθησαν δύο κοντσέρτα για πιάνο με σολίστ τον Μάρεϊ Περάια. Την Εισαγωγή διηύθυνε από το αναλόγιο ο εξάρχων της ορχήστρας Τόμο Κέλερ. Από την αρχή ξεχώρισε ο στρογγυλός, καλλιεργημένος ήχος των εγχόρδων της ορχήστρας και ακόμα περισσότερο η σιγουριά σε ό,τι αφορούσε το ύφος μιας μουσικής, η οποία αφήνει πίσω της την περισσότερο αποστασιοποιημένη, «αντικειμενική» διάθεση του κλασικισμού και υψώνει την αυλαία των «υποκειμενικών» συναισθημάτων του ρομαντισμού. Η σχετικά γοργή ταχύτητα δεν επέτρεψε πλατειασμούς στον σχηματισμό των φράσεων και διατήρησε σε όλο το κομμάτι μία αίσθηση ορμής, η οποία υπογραμμίστηκε από χαρακτηριστικούς τονισμούς.
Ο Μάρεϊ Περάια διαθέτει τεράστιο ρεπερτόριο. Ωστόσο, έχει ξεχωρίσει κυρίως για ερμηνείες σε έργα του Μπαχ, καθώς γνωρίζει τον τρόπο να αναδεικνύει την πνευματική δύναμη της μουσικής. Ακριβώς αυτή την ποιότητα διέκρινε κανείς και στην απόδοση των δύο κοντσέρτων του Μπετόβεν, του δεύτερου και του τέταρτου, που ακούστηκαν στην Αθήνα. Ξεχώρισαν προ πάντων οι αναγνώσεις στα αργά μέρη. Το «αντάτζιο» του δεύτερου ήχησε ποιητικό και κλασικά διαυγές, με σπάνια λεπτότητα. Στο «αντάντε» του τέταρτου, μουσική σελίδα τελείως διαφορετικής πνοής, κυριάρχησε η πνευματικότητα που αναδίδει η λιτή μελωδική γραμμή. Εργαλεία του πιανίστα ήταν ένας ήχος θερμός και στρογγυλός, όπως επίσης η αξία και το βάρος που δίνονταν στην ανάκρουση κάθε νότας και στη σύνδεσή της με την επόμενη.
Στα ζωηρά μέρη, ο Περάια, που δεν διαθέτει τη συναρπαστική δεξιοτεχνία και τον λαμπρό ήχο άλλων συναδέλφων του, ανταποκρίθηκε με πλήθος διαβαθμίσεων δυναμικής και αποχρώσεις. Οι αυξομειώσεις έντασης, οι πυκνώσεις και αραιώσεις που δημιουργήθηκαν, έπλασαν ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον μουσικό τοπίο και έδωσαν στα έργα την απαραίτητη δύναμη και τον ζητούμενο παλμό. Διευθύνοντας την ορχήστρα από το πιάνο, ο Περάια φρόντισε ώστε το έμπειρο σύνολο να δίνει τις απαντήσεις που επιθυμούσε στα ερωτήματα που εκείνος έθετε.