Ενα βοδινό φιλέτο που περιβάλλεται από μια λεπτή φέτα λαρδιού, το οποίο αφού ψηθεί, σε βούτυρο φυσικά, τοποθετείται πάνω σε φρυγανισμένο ψωμί με μια φετούλα φουά γκρα από πάνω και επιστέγασμα ψιλοκομμένη φρέσκια τρούφα, εξαιρετικά ακριβή σήμερα, αλλά μάλλον όχι στην εποχή του Ροσίνι. Αυτό λοιπόν είναι το περίφημο «φιλέτο τουρνεντό Ροσίνι» του διάσημου Ιταλού συνθέτη του «Κουρέα της Σεβίλλης» και πολλών άλλων έργων της όπερας. Ηταν γνωστή η αγάπη του για τις τρούφες. Μάλιστα, ακόμη ένα πιάτο που έμεινε στην
Ιστορία, αν και δεν νομίζω να μπορεί κανείς να το βρει εύκολα σήμερα σε κάποιο εστιατόριο, είναι τα «μακαρόνια Ροσίνι», που γεμίζονται, αφού βράσουν, με πολτό παχυσύκοτου, σοτάρονται με λίγο βούτυρο και πασπαλίζονται με τρούφα. Είχε τόσο μεγάλο πάθος για τη μαγειρική ο Τζοακίνο Ροσίνι (1792-1868), που στα 37 σταμάτησε να ασχολείται με τη σύνθεση –με εξαίρεση δύο θρησκευτικά έργα που έγραψε στη συνέχεια– και μπήκε στην κουζίνα, όπου λέγεται ότι υπήρξε το ίδιο τελειομανής. Εχει γραφτεί ότι όσο χρόνο αφιέρωσε για να συνθέσει την όπερα «Κλέφτρα Κίσσα» τον ίδιο είχε αφιερώσει για ένα μόνο πιάτο του. Υπερβολή; Μπορεί.
Σίγουρο είναι πάντως πως o χώρος της όπερας έχει προικοδοτήσει τη μαγειρική με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Ο μάγειρας Αλεξ Ουμπέρ, μαγεμένος από τη Μαρία Κάλλας, έφτιαξε προς τιμήν της τη «σέλα αρνιού Κάλλας». Δηλαδή αρνάκι γεμιστό με τρούφα που συνοδεύεται από ποικιλία φρέσκων μανιταριών ελαφρά σοταρισμένων σε βούτυρο. Η διάσημη σοπράνο λάτρευε το καλό φαγητό, γι’ αυτό και κάποια στιγμή έφτασε να ζυγίζει 108 κιλά. Επίσης, όπως αποκάλυψε σε βιβλίο του ο ειδικός για τη ζωή της μουσικοκριτικός και συγγραφέας Μπρούνο Τόζι, συνέλεγε με πάθος συνταγές από όλον τον κόσμο. Λένε ότι «έκλεβε» διάσημες συνταγές φημισμένων ξενοδοχείων, τις οποίες αντέγραφε πρόχειρα σε χαρτάκια για να τις μεταφέρει αργότερα στο δικό της βιβλίο με συνταγές. Βέβαια, όλες αυτές τις συνταγές δεν τις εκτελούσε σχεδόν ποτέ. Ειδικά από τότε που ακολούθησε αυστηρή δίαιτα και τρεφόταν μόνο με ψητά και σαλάτες.
Να κλείσουμε με κάτι γλυκό: ροδάκινα Μελμπά (Peche Melba). Οταν ο μέγας Γάλλος σεφ, ανανεωτής της κουζίνας, και δημιουργός της υψηλής γαστρονομίας Γεώργιος Αύγουστος Εσκοφιέ (1845-1935) άκουσε τη σπουδαία Αυστραλή οπερατική τραγουδίστρια Νέλι Μελμπά, εντυπωσιάστηκε τόσο, που αποφάσισε να της αφιερώσει ένα επιδόρπιο. Ροδάκινα κομπόστα καλυμμένα με καμένη ζάχαρη πάνω σε παγωτό βανίλια. Αν και γιος πεταλωτή από τον οποίο έμαθε τα πρώτα του γράμματα στην Προβηγκία, ο Εσκοφιέ συναναστράφηκε με πολιτικούς και ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών και το αισθητικό του κριτήριο ήταν υψηλής ποιότητας.