Η εκρηκτική νεαρή πιανίστρια Θεοδοσία Ντόκου, μαθήτρια της Μάρθας Αργκεριχ και του Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ, κέρδισε για ακόμα μία φορά τις εντυπώσεις, όταν στις 4 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ερμήνευσε το δεύτερο Κοντσέρτο για πιάνο του Ντμίτρι Σοστακόβιτς με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, υπό τον Σλοβένο αρχιμουσικό Ούρος Λάγιοβιτς. Νεύρο, δύναμη και, ταυτόχρονα, μέγεθος ήχου, δεν είναι συνηθισμένες αρετές, ιδιαίτερα όταν η δεξιοτεχνική και μηχανιστική μουσική του πρώτου και τρίτου μέρους του έργου δίνονται με τόσο μεγάλη ταχύτητα. Ακόμα σπανιότερη είναι η μουσικότητα με την οποία αποδόθηκε το αργό μεσαίο μέρος, με ήχο πάντοτε στρογγυλό και λαμπερό, ο οποίος παρά τις αποχρώσεις δεν έχανε την εστίαση και την καθαρότητά του.
Προφανώς η ορχήστρα έκρινε ότι οι προβολείς θα είναι στραμμένοι στην Ντόκου και υποτίμησε την προετοιμασία του συγκεκριμένου έργου. Ετσι, δεν ήταν λίγες οι φορές κατά τις οποίες έμενε πίσω ή εκείνες κατά τις οποίες η μουσική αποδιδόταν με περιορισμένη ευκρίνεια. Θα περίμενε κανείς καλύτερη προετοιμασία στα δύο άλλα, καθαρά συμφωνικά έργα του προγράμματος, τη συμφωνική φαντασία «Τρικυμία» του Τσαϊκόφσκι και τη δεύτερη σουίτα από τη μουσική για το μπαλέτο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Προκόφιεφ. Από το αποτέλεσμα φάνηκε ότι ο Λάγιοβιτς ήταν πολύ καλά εξοικειωμένος και με τα δύο, καθώς με την πείρα του προσπάθησε να ξεπεράσει τις δυσκολίες που έθετε η ορχήστρα.
Στην «Τρικυμία» ο Σλοβένος αρχιμουσικός πέτυχε να δημιουργήσει αίσθηση απειλής πίσω από το γαλήνιο πρώτο επίπεδο της μουσικής. Αξιοποίησε με θεατρικότητα τις παύσεις ανάμεσα στις επιμέρους ενότητες του έργου. Παράλληλα, η μεγαλοπρέπεια που χαρακτηρίζει τις διατυπώσεις του Τσαϊκόφσκι αποδόθηκε με γενναιοδωρία, τουλάχιστον στο μέτρο που επέτρεψε η μάλλον διεκπεραιωτική προσέγγιση των μουσικών της Κρατικής.
Ανάλογη προσοχή για την απόδοση της κύριας διάθεσης έδειξε ο Λάγιοβιτς σε καθένα από τα επτά μέρη της δεύτερης σουίτας από το μπαλέτο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Σε αυτή τη συναυλία η λαμπερή, δεξιοτεχνική ενορχήστρωση του Προκόφιεφ αναδείχθηκε μόνο από ορισμένους μουσικούς της Κρατικής, όπως η φλαουτίστρια Χρυσή Πιλαφτσή. Αλλοι, όπως οι μουσικοί στα κόρνα, είχαν δύσκολες στιγμές. Παρ’ όλα αυτά, αξιοποιώντας τα δεδομένα με τον καλύτερο τρόπο, ο Λάγιοβιτς πέτυχε να αναδείξει το μεγαλείο της πρώτης σκηνής, τον αέρινα ανάλαφρο, δροσερό χαρακτήρα της Ιουλιέτας και την επισημότητα του πατέρα Λαυρέντιου, την τρυφερότητα των κοριτσιών με τα κρίνα αλλά και την πένθιμη διάθεση της τελευταίας σκηνής στους τάφους.